اسطوره ها هرگز نمی میرند.

     طی چند روز گذشته، دو اظهار نظر نسنجیده و اثبات نشده، پیرامون نحوه فوت مرحوم جهان پهلوان غلامرضا تختی، مایه تاسف و تاثر قاطبه اهالی ملت دست به سینه در مقابل اسطوره های ملی و میهنی خود را باعث شد. موضوع زندگی و مرگ مرحوم تختی از سالیان دور، نقل محافل، مجالس و رسانه ها بود، اما تا کنون به این عریانی، کسی تهمت خودکشی، آنهم بخاطر همسر به وی نزده بود. خودکشی تختی شایعه ای بود که هیچگاه به اثبات نرسید، در نتیجه واقعیات مرگ جهان پهلوان، برای همیشه در هاله ای از ابهام باقی ماند، اگر چه این شایعه هیچگاه ذره ای از محبوبیت و بزرگی او کم نکرد.

     اینکه در این مقطع از تاریخ، چرا یک نفر تاریخ دان که سعی وافر بر ترجمه و تفسیر تاریخ بر اساس نگاه خاص خود دارد و یک هنرپیشه سینما، سعی دارند تا با مستند سازی یک شایعه، به تخریب اسطوره بی بدیل مروت و مردانگی کشورمان بپردازند، جای سوال دارد؟!.

     غلامرضا تختی یک نام نیست که کسی این اجازه را به خود بدهد؛ که یک شایعه را به واقعیت تبدیل و مهر ابطال بر هیبت و غیرت او بزند.

     غلامرضا تختی عکس نصب شده بر قاب دیوار نیست که گرد و خاک برخاسته از زبان های زبون، بتواند آن را تیره و تار نماید.

     غلامرضا تختی یک جسم مرده نیست که در ابن بابویه آرام گرفته باشد. او روح مجسم جوانمردی و انسانیت در کالبد زمان است.

     غلامرضا تختی اسوه و عصاره انسانیت، مروت، مردانگی، پهلوانی، جوانمردی، نوع دوستی و میهن پرستی است.

    غلامرضا تختی آخرین افسانه است، افسانه ای ابدی، بی همتا، خیال محض، همردیف آرش و سیاوش و این آخری پوریای ولی. تختی اسطوره تکرار نشدنی تاریخ سرزمین ماست.

     غلامرضا تختی با مردم زیست، مدال پهلوانی خود را از آنان گرفت و سرانجام از دروازه تاریخ گذشت و به اسطوره ها پیوست. برای دانستن میزان محبوبیت تختی، همان بس که بعد از مرگ او، هفت نفر در شهرهای مختلف ایران خودکشی کردند. قصابی قبل از کشتن خود، روی شیشه مغازه اش، یادداشتی چسباند و روی آن نوشت: « جهان، بی جهان پهلوان ماندنی نیست ».

     غلامرضا تختی نه خودکشی کرده و نه مرده است، "مرده آن است که نامش به نکوئی نبرند"، او زنده است برای همیشه تاریخ. "اسطوره ها هرگز نمی میرند"، تختی نیز نمرده و نخواهد مرد. 

     نباید گذاشت اسطوره های کشورمان اینگونه آماج حملات هدفمند قرار گیرند، ای کاش درجه ای از مردانگی و بزرگی تختی، نصیب همه کسانی می شد که ضمن خالی دیدن گود زورخانه، از مرشد میخواهند برایشان "باباکرم" بزند تا به "خوش رقصی" خود ادامه دهند.  

     محمود نامی