به گزارش سلام سینما به نقل از ایلنا سپیده خداوردی در این‌باره که تلویزیون و تهیه‌کنندگان تا چه اندازه فرصت تجربه‌های جدید را در اختیار بازیگران خانم قرار می‌دهند، گفت: متاسفانه محوریت داستان مجموعه‌های نمایشی بیشتر مردانه شده و شخصیت‌های خانم یا کاراکترشان پیچیدگی ندارد یا تبدیل به نقش‌های کوچکی شده‌اند. بر همین اساس من یک زمانی تاملی کردم تا بتوانم در کارهایی حاضر شوم که حداقل فیلمنامه آنها کامل باشد ولی متاسفانه این چنین نشد و دیدم چاره‌ای نیست، جز اینکه با این باد و موسمی که در حال وزیدن است، همراه شوم. چراکه اگر برخلاف این موضوع عمل کنیم، خیلی کم‌کار خواهیم شد.

وی افزود: با توجه به اینکه تجربه ایفای نقش‌های بلند و کاراکترهای پیچیده‌ای را داشتم، بازهم مدتی دیگر تامل کردم تا بتوانم در کارهای بهتری حاضر شوم. از سوی دیگر کم‌کار هم بودم چراکه کارم توام با موسیقی بود و به نوعی همیشه حق انتخاب داشتم. اما بعد از گذشت مدتی دیدم اگر بخواهیم مثل قدیم فکر کنیم، که فیلمنامه آماده باشد و نقشی که محوریت داستان است و خیلی خوب پرداخت شده پیشنهاد شود، سال‌ها می‌گذرد و من بیکار خواهم ماند.

خداوردی ضمن اشاره به مشکلات مردسالاری حاکم بر سینما و تلویزیون، ادامه داد: علاوه بر این موضوع رخدادهای بدتری هم وجود دارد که متاسفانه خیلی هم به آن افتخار می‌کنند. به نوعی اکنون این طور مد شده که کاری را با ۳۰، ۴۰ بازیگر حرفه‌ای شروع کنند؛ در صورتی که اگر فیلمنامه‌ای انتخاب شود که نقش‌های کمی دارد اما درست و خوب پرداخت شده باشد، حاصل کار بهتری خواهد شد.

وی با بیان اینکه به هیچ وجه مخالف ورود چهره‌های جدید نیستم، گفت: به نظرم هرکسی می‌تواند جایگاه خاص خودش را پیدا کند. ماندگاری نیز خیلی سخت‌تر از ورود خیلی درخشان است ولی اگر سندیکایی باشد، که سن بازیگران، جنس کارشان و نوع توانایی آنها را تقسیم‌بندی کند، اتفاق خوبی است که می‌تواند به کمک این صنعت بیاید.

این بازیگر افزود: بیشتر اوقات به خیلی از بازیگران اصلا فکر نمی‌کنند و بعضا پیش آمده که بازیگری یک تا دو سال بیکار باشد. به عنوان مثال من همیشه نقش مثبت کار کردم ولی شاید پتانسیل بازی در نقش منفی و نقش‌های خاص دیگری را نیز داشته باشم. یا به جای اینکه سبب رونق سینمای خانگی شویم، می‌توانیم رسانه خودمان را پربارتر کنیم و گردش بین بازیگران را بیشتر کنیم و از توانایی آنها استفاده کنیم.

وی در ادامه بیان کرد: به این ترتیب شما مجبورید خود را با وضعیت موجود تطبیق داده و از بین بد و بدتر انتخاب‌ کنید. بر همین اساس من هم ترجیح می‌دهم، از اول تا آخر سریال نباشم ولی کاراکترم تعریف درستی در فیلمنامه داشته باشد. خوشبختانه در این مدت هم نقش‌هایی که در مجموعه ترور خاموش و بوی باران بازی کردم، نقش‌های خوبی بودند که هر کدام از چالش‌های خاصی برخوردار بود. به نوعی این دو کاراکتر نقش‌های متفاوتی هستند که تاکنون آنها را تجربه کرده‌ام.

خداوردی همچنین درباره فیلم‌ها و سریال‌های قدیمی که نقش اول آنها اغلب خانم‌ها بوده‌اند، نیز اظهار داشت: متاسفانه هرچه جلوتر می‌رویم در این موضوع پس‌رفت می‌کنیم. دیگر از آن نقش‌ها خبری نیست. دغدغه من بازی در نقش‌های متفاوت است اما چنین موقعیتی فراهم نیست. از طرفی فرصتی هم برای صحبت با تهیه‌کنندگان و دست‌اندرکاران این حوزه برای بیان مشکلات وجود ندارد. قبلا فیلمنامه‌ها به صورت کامل فرستاده می‌شد که شما می‌خواندید و بر اساس آن نقش را ارزیابی می‌کردید، ولی متاسفانه الان یا سیناپس در اختیارتان قرار می‌گیرد یا اینکه نصف متن نوشته شده و شما از فینالِ کار مطلع نیستید. بخشی از قبول پیشنهادات به اعتمادی که به تهیه‌کننده وجود دارد، برمی‌گردد و بخشی از آن هم به فضای موجود و اتفاقاتی که در طول سریال رخ می‌دهد، بستگی دارد.

وی افزود: همه فکر این هستند که بهترین برداشت را داشته باشند ولی هیچ کس به این موضوع فکر نمی‌کند که یک بازیگر گزیده‌کار که تئاتر خوانده و از سن بچگی در حال کار بوده، تمام تلاش خود را کرده تا تمیز و با وسواس کار کند، از یک سنی به بعد نیازمند شرایطی بوده تا بتواند در ادامه راه خود نیز نقش‌های تازه را به همین صورت انتخاب کند؛ نه اینکه مجبور شود خود را با شرایط وفق دهد.

این بازیگر ادامه داد: به هر حال ما هم به عنوان بازیگران زنی که سال‌هاست با ساختار تلویزیون که شاید خیلی‌ها تاب آن را نیاوردند، همسو و همراه هستیم و شرایط آن را چه از جهت بودجه، فیلمنامه و خیلی از حسن‌ها و ضعف‌هایی که وجود دارد، تحمل کردیم، توقع داریم که مسئولان خانم‌های این حرفه را هم دریابند. به نوعی خیلی بخش‌ها از شخصیت‌های زنان شرقی و ایرانی هست که هنوز به آنها پرداخته نشده است.

خداوردی در بخش دیگری از صحبت‌هایش گفت: می‌توان روی شخصیت‌های خانم هم کار کرد. حیف است که از آنها گذر کنیم. علاوه بر این ما به عنوان بازیگر یک سن برای بازی کردن، درخشیدن و انتخاب‌های خود داریم که وقتی بگذرد، شاید فرصتی برای کار نباشد. وقتی به گذشته نگاه می‌کنم، می‌بینم وقتی ۱۸ سالم بوده در اولین سری سریال ۲۶ قسمتی در کار همایون اسعدیان نقش یک بازی کردم. اما این همه سال گذشت و من می‌توانستم چقدر کارهای  درخشان‌تری را بازی کنم که این فرصت فراهم نشد. صبر کردم و کارهای بسیاری را رد کردم، به دلیل که به اتفاق امروز دچار نشویم.