فیلم A House of Dynamite؛ یک اثر هیجان‌انگیز هسته‌ای که منطقش فراموش شده است
.jpg?w=1200&q=75)
(A House of Dynamite) داستان تهدید یک بمب هسته‌ای سرکش را روایت می‌کند که به سمت شیکاگو شلیک شده و تنها ۲۰ دقیقه تا انفجار آن باقی است. فیلم این سناریو را سه بار تکرار می‌کند، اما هر بار با کاهش تأثیرگذاری همراه است. بازی جرد هریس در نقش وزیر دفاع نیز بیش از حد اغراق‌آمیز به نظر می‌رسد و فیلم حس یک اثر تلویزیونی پرهیجان را القا می‌کند، نه یک فیلم سینمایی با کیفیت آثار پیشین بیگلو مانند (Zero Dark Thirty) و (The Hurt Locker).
با وجود نقدهای اینچنینی، منتقدان جشنواره ونیز فیلم را تماشایی، نفس‌گیر و پرتنش توصیف کردند و آن را تجربه‌ای کاتارسیس‌آمیز خواندند که مخاطب را با خطر بالقوه جنگ هسته‌ای مواجه می‌کند. با این حال، منتقدان سؤال می‌کنند که آیا فیلم واقعاً شانس وقوع چنین سناریویی را به‌درستی نشان می‌دهد یا صرفاً با اعداد و تصویرسازی‌های اغراق‌آمیز قصد ترساندن بیننده را دارد. برای مثال، شانس نابودی بمب توسط سیستم‌های دفاع موشکی هم ۶۱ درصد اعلام می‌شود و هم به شکل «گلوله‌ای که به گلوله دیگری برخورد می‌کند» به تصویر کشیده می‌شود؛ دو تصویر که با یکدیگر تناقض دارند.
کارشناسان اشاره می‌کنند که آثار کلاسیکی مانند (Dr. Strangelove)، (Fail Safe) و (Thirteen Days) با دقت و شجاعت به تهدید هسته‌ای پرداخته‌اند و فیلم‌های یادشده با روایت واقع‌گرایانه و روانشناسی دقیق، مخاطب را به تفکر وا می‌دارند. در مقابل، (A House of Dynamite) بیشتر به هیجان و ترساندن مخاطب می‌پردازد تا ارائه تحلیلی واقعی از تهدید هسته‌ای.
در نهایت، این فیلم شاید برای کسانی که به دنبال هیجان و تجربه‌ای نفس‌گیر هستند سرگرم‌کننده باشد، اما از منظر منطقی و واقع‌گرایی، اثر قابل اعتمادی درباره تهدیدات هسته‌ای به شمار نمی‌رود و بیشتر شبیه یک فیلم بهره‌برداری از ترس است.