بازگشت جاودانه‌ها با نبردی ناتمام؛ نگهبانانی از دیرباز 2 در نتفلیکس به نمایش درآمد
فیلم «نگهبانانی از دیرباز ۲» (The Old Guard 2) که ادامه‌ای بر اکشن موفق نتفلیکس در دوران پاندمی است، تلاش می‌کند داستان جاودانه‌ها را بسط دهد، اما نتیجه کار، باوجود سرگرم‌کننده بودن، در نهایت سطحی و فراموش‌شدنی از آب درآمده است.
نکته‌ای که در ذهن باقی می‌ماند، نه خود داستان، بلکه سرنوشت تراژیک یکی از شخصیت‌هاست: «کوینه» (با بازی ون ورونیکا نگو) که در قرن ۱۶ در یک دادگاه جادوگری داخل دستگاه شکنجه (Iron Maiden) حبس و به ته دریا انداخته شد؛ جایی که او برای قرن‌ها در عذابی بی‌پایان محکوم به غرق‌شدن، زنده شدن، و دوباره غرق‌شدن است.
در پایان قسمت اول، کوینه بازمی‌گردد، اما نه با چهره‌ای خوشحال، بلکه پر از خشم و انتقام از دوستانی که قرن‌ها رهایش کرده‌اند. این زمینه درگیری او با اندی (شارلیز ترون) را در قسمت دوم فراهم می‌کند، مخصوصاً وقتی متوجه می‌شود اندی دیگر نامیرا نیست.
به نظر می‌رسد که فیلم می‌توانست یک تقابل احساسی قدرتمند بین این دو شخصیت خلق کند. دو دوست هزارساله که حالا باید در دنیایی فانی با احساسات پیچیده‌شان کنار بیایند. اما «نگهبانانی از دیرباز 2» (The Old Guard 2) فرصت پرداخت درست به این روابط را از دست می‌دهد و به‌جای آن، وارد داستانی عجولانه با تهدیدی کلیشه‌ای می‌شود: بازگشت «دیسکورد» (با بازی اوما تورمن)، جاودانه‌ای دیگر که قصد نابودی هم‌نوعان خود را دارد.
با اینکه صحنه‌های اکشن فیلم، از جمله حمله به یک عمارت در کرواسی و تعقیب و گریزهای سبک جیمز باند، جذاب هستند، فیلم از نظر احساسی کم‌رمق است. رابطه اندی و کوینه، با همه پیچیدگی‌ها و ابهامات خود، هرگز به عمق لازم نمی‌رسد.
پایان فیلم با یک صحنه نبرد CGI تیره و بی‌روح خاتمه می‌یابد و در نهایت ما را با یک پایان باز بزرگ (در حد «بازی مرکب ۲») تنها می‌گذارد. آن هم بدون اینکه اطمینانی از ساخت قسمت سوم بدهد. همین موضوع باعث می‌شود تماشای ۱۰۴ دقیقه فیلم، بیشتر هدردادن زمان باشد تا تجربه‌ای ارزشمند.
در نهایت، اگرچه برخی بازیگران مانند کی‌کی لین، لوکا مارینلی، و ماروان کنزاری جذاب ظاهر می‌شوند، و اگرچه ویکتوریا ماهونی در اولین کارگردانی‌اش پس از بیش از یک دهه لحظاتی سرگرم‌کننده خلق می‌کند، اما «نگهبانانی از دیرباز 2» نه به‌عنوان یک دنباله، و نه به‌عنوان یک فیلم مستقل، نمی‌تواند تأثیرگذار باشد.
فیلمی تماشایی برای طرفداران قسمت اول، اما نه آن‌قدر قوی که بتواند عمر جاودانه شخصیت‌هایش را به روایتی ماندگار بدل کند. اگر قسمت سومی ساخته نشود، این فیلم بیشتر به‌مثابه تیزری طولانی برای داستانی است که هرگز ممکن است روایت نشود.