نقد Easy's Waltz با بازی آل پاچینو: وقتی وینس وان نمی‌تواند موسیقی را زنده کند
فیلم (Easy’s Waltz)، ساخته نیک پیزولاتو، کارگردان مشهور سریال «کارآگاه حقیقی» (True Detective)، نخستین تجربه او در سینماست و نتیجه آن به‌طرز ناامیدکننده‌ای دور از استانداردهای انتظار است. این اثر، با بازی وینس وان در نقش یک خواننده پرتلاش لاس‌وگاسی، آل پاچینو و سیمون رکس، بیشتر از آنکه یک داستان موسیقیایی جذاب باشد، مجموعه‌ای از صحنه‌های پراکنده و دیالوگ‌های بی‌روح است که مخاطب را سردرگم و خسته می‌کند.
پیزولاتو، که پیش از این با آثار تلویزیونی خود شناخته می‌شد، این بار با فیلمنامه و کارگردانی (Easy’s Waltz) مخاطبان را با یک تجربه کم‌جان مواجه کرده است؛ فیلمی که نه شخصیت‌هایش باورپذیر هستند و نه موسیقی و اجرای وینس وان توانسته حس واقعی یک خواننده را منتقل کند.
داستان فیلم حول شخصیت ایزی (وینس وان) می‌چرخد، خواننده‌ای در لاس‌وگاس که هرگز به موفقیت نرسیده و پس از از دست دادن شغلش در رستوران، در شرایط دشواری قرار دارد. اما یک فرصت شغلی ناگهانی در یک کلوپ او را به دنیای اجرا بازمی‌گرداند و توجه میکی آلبانو (آل پاچینو) را جلب می‌کند، کسی که مسئول سرگرمی در ریزورت وین است. ایزی با پذیرفتن این شغل، شانس خود را برای تبدیل شدن به یک خواننده مطرح پیدا می‌کند، اما ورود ناگهانی برادرش، سم (سیمون رکس)، تهدیدی برای موفقیت او محسوب می‌شود.
با وجود حضور بازیگران بزرگ و مضمون موسیقیایی، فیلم نه تنها در صحنه‌های آوازخوانی ناموفق است، بلکه دیالوگ‌ها نیز بسیار خشک و مصنوعی به نظر می‌رسند. روایت فیلم پراکنده است و بسیاری از زیرقصه‌ها ناتمام رها می‌شوند. زمان‌بندی و پرش‌های مکانی در صحنه‌های پایانی نیز بیش از آنکه جذاب باشند، موجب سردرگمی مخاطب می‌شوند.
منتقدان (Easy’s Waltz) را اثری توصیف کرده‌اند که هیچ حس واقعی یا انسجام روایی ندارد و تجربه تماشای آن بیشتر شبیه گوش دادن به یک اجرای ضعیف و خسته‌کننده است که بیننده را به یاد نسخه‌های موفق‌تر این ژانر می‌اندازد.
در مجموع، (Easy’s Waltz) نه تنها توانایی برجسته کردن بازیگرانش را ندارد، بلکه حتی پایه‌های داستانی خود را نیز مستحکم نکرده و بیشتر باعث اتلاف وقت مخاطب می‌شود تا ارائه تجربه‌ای معنادار یا سرگرم‌کننده.