تختی از لحاظ تکنیکی یک فیلم خوش ساخت است. 

سکانس ها و صحنه های آرشیوی با روایت هماهنگ شده و فضاسازی، گریم و فیلمبرداری به خوبی انجام شده است.

فیلم تختی موضوع، اسم و تصاویر تختی را دارا است اما دین خود را به شخص تختی ادا نمی کند؛ به این معنا که مخاطب را به شخصیت و حالات روحی تختی نزدیک نمی کند.

تمام فیلم سعی بر آن دارد که پهلوانی و مردم داری تختی را به مخاطب نشان دهد اما ایراد بزرگ فیلم آنجاست که مخاطب به درک درستی دست پیدا نمی کند. 

پایان بندی هم با خودکشی تختی همراه است که به این پایان به صورت سطحی و مبهم پرداخت شده است؛ فشار های زیادی که در زندگی شخصی و حرفه ای تختی وجود داشته، به تصویر کشیده می شود اما شوربختانه این فشار ها و سختی ها در همان حالت تصنعی و تصویری باقی می مانند و فیلم از اینکه این فشار ها را برای بیننده ملموس و قابل درک کند؛ عاجز است؛ بنابراین مخاطب تصمیم تختی برای پایان بخشیدن به زندگی اش را درک نمی کند و تمام تلاش فیلم برای نشان دادن پهلوان بودن تختی را کمرنگ می کند و این امکان وجود دارد که عده ای از مخاطبین با تماشای این پایان تختی را ضعیف بپندارند.

تختی مرد بسیار بزرگی است اما در این فیلم بزرگ بودن تختی به بدن تنومندش، گوش های شکسته اش و بذل و بخشش های بی شمارش است.

حرفه ای نبودن بازیگر نقش تختی کارگردان فیلم را به دردسر انداخته است:

دیالوگ ها تصنعی است، نوع بازی بی روح و بی حس است؛ در حدی که با یک تختی رو به رو هستیم که هیچ کدام از حس های غم، شادی و ... را در او پیدا نمی کنیم و در چهره اش به جز یک لبخند بی حس چیز دیگری شاهد نیستیم.

در فیلم ابهام بزرگی وجود دارد و آن هم نوع آشنایی تختی با همسرش و اینکه آن مهمانی کذایی که در آن عکس تختی با همسر آینده اش ثبت شده بود؛ کی و کجا و برای چه برگزار شده است و همچنین دلیل مخالفت مادر تختی با این ازدواج به درستی روشن نیست.

فیلم نسبتاً طولانی است اما ریتم فیلم خوب است.

فیلم تختی فیلم جذابی است و از لحاظ تکنیک و تصویر خوش ساخت است؛ ارزش دیدن دارد اما برای نشان دادن بزرگ مرد و پهلوانی همچون تختی کافی نیست و در سناریو، شخصیت پردازی، اکت و ... نقص های بسیاری دارد.