مانی حقیقی بعد از ساخت هفت فیلم سینمایی ، خوک را که فیلمنامه اش هم به قلم خود اوست را با ایده ای بسیار کنجکاو برانگیز و خاص به تصویر کشید ، این فیلم نیز مانند آثار قبلی وی در جشنواره برلین به نمایش در آمد و توانست نظر خوب منتقدان را جذب کند . فیلمی که به آن پیچیدگی فیلم پست مدرن قبلی حقیقی (اژدها وارد می‌شود) نیست اما دست کمی از آن ندارد و حقیقی سعی کرده که این فیلمش کمی عامه پسندتر باشد . خوک فیلمی فانتزی و دیوانه واری است که به هر سینمادوستی پیشنهاد می‌شود که یکبار هم که شده به تماشا این فیلم بنشیند . خوک ، فیلمیست متفاوت از آنچه امروزه فیلمسازان سینما به شما تحویل می‌دهند . 

این فیلم نشان می‌دهد که همچنان نمی‌توان فیلمسازی حقیقی را (مانند خودش) در چارچوب‌های معمول و تکراری سینمای ایران دسته بندی کرد . حقیقی یک ژانرشناس حرفه ای است ، فیلم قبلی او (اژدها وارد می‌شود) نیز این ویژگی متفاوت او را به رخ همگان کشید . ایده بسیار خوب حقیقی و نوع پردازش به آن ستودنیست . فیلم نامه های اینگونه فیلم ها (مانند من دیه‌گو مارادونا هستم ، ماهی و گربه و...) ، برای بیانی خاص و متفاوت با مضمونی فانتزی تلاش می‌کنند . خلاقیت فیلمنامه نویس در ایجاد صحنه های بامزه و مخاطب پسند قابل دفاع است (مانند صحنه های بامزه جیران ، مادر حسن). خوک را می‌توان غنیمتی برای وضعیت این سینما و به خصوص ژانر کمدی  دانست .

فیلم بسیار خوش ریتم بود و ریتم سریعی داشت . نماهای بسیار خاص و چشم نواز محمود کلاری و طراحی صحنه خاص و جالب امیرحسین قدسی ، موسیقی متن دیوانه کننده و پرهرج و مرج ساخته پیمان یزدانیان و طراحی لباس نگار نعمتی و... همه و همه این ها فیلم را کوبنده و دیوانه وار کرده بود . حقیقی نمونه ای از یک کارگردان و فیلمنامه نویس پخته است ، خوب می‌داند چه چیزی را باید و چه چیزی را نباید به نمایش بگذارد . فیلم مخاطب را یاد فیلم های فانتزی و دیوانه وار آمریکایی دهه 60 و 70 میلادی می اندازد .

بازی های بسیار خوبی در این فیلم وجود داشت اما شاخص ترین این ها کسی نبود جز حسن معجونی(در نقش حسن) با بازی بسیار متفاوت و دلنشین وی ، البته از حق نگذریم بازی های بسیار خوب سیامک انصاری ، علی مصفا ، علی باقری ، آیناز آذرهوش و خانم جعفرزاده هم به لحن کمدی فیلم بسیار کمک کرده بود و صحنه های جالب و طنز خاصی را به وجود آورده بود . اما شاید حضور پریناز ایزدیار ، آنچنان جالب نبود و کارنامه خوبی برای وی به حساب نمی‌آمد . 

کارکترها بسیار خوب طراحی شده بودند ، کارگردان می‌دانست که از هر کارکتر چه می‌خواهد و به آن می‌رسد .. دیالوگ های فیلم که بین کارکترها رد و بدل می‌شدند ، به لطف فیلمنامه نویسی خلاقانه و دقیق حقیقی ، بسیارخوب نوشته شده بودند و مفهوم را به بهترین شکل ممکن به بیننده انتقال می‌دادند . لحن کمدی درام فیلم بسیار متفاوت ، خاص و دوست داشتنی است و کنایه هایی که به وضعیت حال حاضر جامعه می‌زد ، قابل تحسین است .

تنها نقطه ضعف فیلم ، این است که ایده اولیه درخشان حقیقی (قاتل سریالی) ، در همان مرحله خام اولیه باقی می‌ماند و کلیت داستان به همین موضوع محدود شده و چندان به آن اشاره ای نمی‌شود . البته طبیعتا سبک فیلمسازی حقیقی متفاوت است و همین نکات باعث می‌شود که فیلم های حقیقی خاص و متفاوت باشند . وی میخواهد که به مسائل دیگری در فیلمش اشاره کند و همین باعث میشود که به قاتل زنجیره ای کارگردان ها چندان اشاره زیادی نشود .