فیلم فشار به کارگردانی جرمایا زاکر بدلیل بازی آدام سندلر یکی از مورد انتظار ترین فیلم های امسال بود.
فشار، فرمول مبهم یا پیچیده ای در ساختار فیلمنامه ایش نداره و در کنار درام بودنش از نشانه های کمدی استفاده میکنه و کارگردان دغدغه مند بودنش رو در قالب دیالوگ نشون میده،انتخاب آدام سندلر و قبول کردن نقش استنلی در فریبکاری انتخابی هوشمندانه هم برای کارگردان و هم برای بازیگر تلقی میشه و واضحه که آدام سندلر نقش هارو بر اساس دیدگاه و ذهنیت شخصی خودش از کاراکتر انتخاب میکنه و در طبیعی ترین حالت نقش رو بازی.
فیلم‌های ژانر ورزشی ساختار و جای مانور عجیب و غریب ندارن در فیلم فریبکاری هم این ساختار رعایت شده _ آغاز_ میانه _ پایان _ حریف_ متحد و یک شخصیت اصلی که خلاف جهت بقیه حرکت می‌کنه ،باهوشه اهل رقابت و جنگجوئه اما زندگی شخصی دخیل زندگی کاریش باعث عدم استفاده درست از هوشش میشه ولی با انتخاب هاش غوغا می‌کنه.
ریتم فیلمنامه و ضرب آهنگ فیلمنامه ی فریبکاری مناسبه نه اونقدر تند که خرده داستان هارو از دست بدیم و نه اونقدر کند که باعث سر رفتن حوصله بشه.
فشار اثر فاخر و ماندگاری نیست اما به شعور مخاطب توهین نمیکنه و از اضافه گویی دوره.
فشار از یک جایی به بعد از سرگرم بودنش کم می‌کنه و به دغدغه های اجتماعی و فرهنگیش اضافه می‌کنه و این باعث میشه احساس کنیم با فیلم مهمی رو به رو هستیم.
تلاش می‌کنه تا اراده و قوی بودن رو در مخاطب زنده کنه تا حدودی موفقه اما نه در حد هم رده های خودش مثل راکی!
نقطه قوت فیلم باور پذیر بودن آدام سندلر در قامت یک مربی و استعداد یاب در زمینه بسکتبال و فیلمنامه ای که ادعا ی عجیب و غریبی نداره اما مخاطب رو جذب می‌کنه.
در کل فیلم سرگرم کننده و قابل قبولیه اما اگر به دنبال اثری هستین که ذهنتون رو تا مدت ها بعد از تماشای فیلم درگیر کنه ،فشار هرگز قانع تون نخواهد کرد.