پیمان معادی به عنوان بازیگر را بگذارید کنار. این فیلم برای باقی افراد یک جهش بزرگ رو به عقب است. در نویسندگی و کارگردانی از «برف روی کاج‌ها» عقب‌تر است. لیلا حاتمی یکی از خنثی‌ترین و بی‌جان‌ترین بازی‌هایش را دارد. سیامک صفری تقریبا بدترینِ خودش است. النی کاریندرو بی‌معناترین موسیقی‌اش –البته در مقایسه با کارهایی که بر روی فیلم‌های آنجلوپولوس کرده- را ارائه داده. محمود کلاری هم در امتداد این تیم ضعیف کارش به لحاظ سینمایی خوب از آب در نیامده، گرچه شاید به لحاظ فن فیلم‌برداری بد نباشد.

«بمب» دو فضای به شدت متضاد با یکدیگر را به پیش می‌برد. اولی هجو دهه شصت است که توسط سیامک‌های صفری و انصاری به پیش می‌رود و دومی کارت پستال‌های نوستالژیکی از همان دهه. مدیوم این فیلم سینما نیست بلکه اینستاگرام است. تیله و توپ پلاستیکی و ناظم بداخلاق و... عکس‌هایی هستند که به سفارش پیمان معادی برای اینستاگرام گرفته شده‌اند.

داستانی هم که در میان نیست. یک زن و شوهر مدتی‌ست با هم حرف نمی‌زنند و ما چند روز نهایی‌اش را می‌بینیم. همین! تنها نکته مثبت حضور یک بچه در فیلم است که عشق را می‌فهمد.