نقد و بررسی فیلم گوزن‌های اتوبان به کارگردانی ابوالفضل صفاری

فیلم گوزن‌های اتوبان به کارگردانی ابوالفضل صفاری، نگاهی انتقادی به عطش دیده‌شدن در دنیای امروز دارد. داستان فیلم درباره پسر جوانی است که به‌عنوان پیک موتوری کار می‌کند و طی یک شرط‌بندی، به تعقیب یک ماشین می‌پردازد. راننده این ماشین، یک اینفلوئنسر زن است که همان لحظه در حال گرفتن ویدیویی لایو است. همین اتفاق، پسر جوان، نامزدش و خانواده او را وارد ماجرایی پیچیده می‌کند که خارج از کنترل مرد جوان است.

مسیر داستان گوزن‌های اتوبان

فیلم فضای افسارگسیخته‌ای را که برخی افراد برای دیده‌شدن در فضای مجازی ایجاد می‌کنند، نمایش می‌دهد. شخصیت‌های فیلم نه‌تنها خودشان را، بلکه اطرافیانشان را هم قربانی این عطش می‌کنند. روایت به سمتی پیش می‌رود که شخصیت اصلی، از یک جوان معمولی، به فردی در مرز جنون تبدیل می‌شود. در دنیایی که مشخص نیست چه کسی راست می‌گوید و چه کسی دروغ، فیلم موفق می‌شود این آشفتگی را تا حدی به تصویر بکشد.

حفره‌های فیلمنامه و روابط نامشخص

با وجود ایده جذاب، فیلم‌نامه دارای ضعف‌هایی است. برخی روابط علت و معلولی به‌درستی شکل نگرفته‌اند و این موضوع باعث می‌شود مخاطب در برخی لحظات دچار سردرگمی شود. گره‌های داستانی در برخی بخش‌ها بدون پرداخت کافی جلو می‌روند و برخی انگیزه‌های شخصیت‌ها به‌درستی شفاف نمی‌شوند. همین مسئله باعث می‌شود که فیلم در ایجاد تعلیق کامل، موفق نباشد.

بازی‌ها: تلاش برای نمایش تنش

بازی بازیگران در سطح متوسطی قرار دارد. فیلم تلاش می‌کند با نمایش تنش‌های شدید، عمق فاجعه را نشان دهد، اما این تنش‌ها همیشه باورپذیر از کار درنمی‌آیند. با این حال، نوید پورفرج بازی قابل قبولی ارائه می‌دهد و یکی از نکات مثبت فیلم محسوب می‌شود

گوزن‌های اتوبان فیلمی است که به‌دلیل ایده جذابش می‌تواند توجه مخاطب را جلب کند. نمایش جنون دیده‌شدن در فضای مجازی و تأثیر آن بر زندگی افراد، نقطه قوت فیلم است. با این حال، ضعف‌هایی در فیلمنامه و شخصیت‌پردازی وجود دارد که باعث می‌شود اثر، آن‌طور که باید تأثیرگذار نباشد.