فیلم Downton Abbey: The Grand Finale؛ پایانی رضایت‌بخش برای یک مجموعه محبوب
دفتر خانواده کراولی نیز بالاخره بسته شد.
در فیلم «داونتن ابی: پایان باشکوه» (Downton Abbey: The Grand Finale)، خالق و نویسنده مجموعه، جولیان فلوِلس، با مهارت تمام موفق می‌شود وقایع تاریخی و چالش‌های پیش روی خانواده کراولی را با سبکی سبک و دلگرم‌کننده روایت کند. این اثر هم وداعی صمیمی با شخصیت‌های آشناست و هم فرصتی برای ورود نسل جدید خانواده به تحولات پیش رو در بریتانیا در دهه ۱۹۳۰ فراهم می‌آورد.
«داونتن ابی: پایان باشکوه» بیش از هر چیز وداعی است با دنیای این سری محبوب. اگرچه پیش‌تر در سریال تلویزیونی ۲۰۱۵ و دو فیلم قبلی یعنی «داونتن ابی» (۲۰۱۹) و «داونتن ابی: عصر جدید» (Downton Abbey: A New Era) محصول 2022، بارها با شخصیت‌ها خداحافظی کرده‌ایم، اما این وداع به‌طرز ملموسی پایان ماجرا را نوید می‌دهد. فیلم، داستان جدیدی روایت می‌کند و در عین حال هر شخصیت مهم را به شکلی رضایت‌بخش به نقطه پایانی خود می‌رساند.
همانند آثار پیشین، نماهای گسترده از صومعه داونتن به همراه موسیقی شناخته‌شده جان لَن، بار دیگر بیننده را به دنیای آشنا و دوست‌داشتنی بازمی‌گردانند و این بار، بار عاطفی موسیقی بیش از پیش محسوس است.
فیلم در بستر تغییرات سریع بریتانیا در دهه ۱۹۳۰ جریان دارد؛ دوره‌ای پس از جنگ جهانی اول و آغاز تحولاتی که در نهایت برای طبقه اشرافی بریتانیا چالش‌برانگیز خواهد بود. لیدی مری (میشل داکری) و نسل جوان خانواده، باید راه خود را در این دنیای جدید پیدا کنند و تعادل میان سنت‌ها و تغییرات ناگزیر را حفظ کنند.
«داونتن ابی»، با تضاد میان گذشته پرافتخار و آینده‌ای نامطمئن، محور اصلی کشمکش فیلم است. حفظ سنت‌ها و مدیریت املاک خانواده، از صومعه گرفته تا خانه‌های لندن، چالشی است که فشار روانی قابل توجهی بر شخصیت‌ها وارد می‌کند و سایه قضاوت وایولت کراولی (دایم مگی اسمیت) بر همه امور حس می‌شود.
فیلم همان چیزی است که طرفداران انتظار دارند: دلنشین، جذاب و خوش‌ساخت. بازگشت بازیگرانی چون پال جیا‌متی و دامینیک وست، همراه با حضور جدید سایمون راسل بیل، به غنای داستان کمک کرده و اگرچه برخی شخصیت‌ها مثل لیدی مود و دخترش لوسی حضور ندارند، اما سایر شخصیت‌های کلیدی خداحافظی شایسته‌ای دارند.
در پایان، «داونتن ابی: پایان باشکوه» نه تنها وداعی با یک مجموعه محبوب و دوستان دوران ادواردی است، بلکه نویدی از امید و آینده برای خانواده کراولی و همه کسانی که به آن‌ها وابسته‌اند ارائه می‌دهد.