نقد فیلم Steve: درامی تلخ با بازی درخشان کیلین مورفی
ترجمه اختصاصی سلام سینما – نگار رعنایی: فیلم «استیو» (Steve) اقتباسی از رمان (Shy) نوشته مکس پورتر است و با نگاهی به نظام اصلاح مدارس پسرانه دهه ۹۰ بریتانیا، جهانی پر از خشونت، آشوب و بی‌نظمی را به تصویر می‌کشد. تماشاگران که شاید انتظار درامی الهام‌بخش در سبک «انجمن شاعران مرده» (Dead Ports Society) یا «ذهن‌های خطرناک» (Dangerous Minds) داشتند، با اثری مواجه شدند که بیشتر بر فروپاشی شخصی و نهادی تمرکز دارد تا تحول امیدبخش.
فیلم با مصاحبه‌ای ضبط‌شده آغاز می‌شود؛ جایی که استیو (با بازی کیلین مورفی)، مدیر مدرسه خصوصی استنتون وود، از فشارها و فرسودگی خود می‌گوید. او که سال‌ها عمر و انرژی‌اش را وقف این مدرسه کرده، اکنون زیر بار اشتباهات گذشته و بحرانی تازه خم شده است.
«استیو» برخلاف انتظار برخی مخاطبان، تصویری آرمانی از معلمان نجات‌بخش ارائه نمی‌دهد. مورفی شخصیتی پیچیده را به تصویر می‌کشد: مدیری الکلی و شاید معتاد، که در تلاش است مدرسه‌ای پر هرج‌ومرج و مملو از نوجوانان یاغی را اداره کند. در این میان، ورود یک گروه مستندساز برای ثبت واقعیت‌های مدرسه، اوضاع را بیش از پیش متشنج می‌سازد.
در کنار او، شخصیت «شای» (جی لایکورگو) قرار دارد؛ نوجوانی سرکش و افسرده که روزهایش را با مصرف مواد و رقص در مزرعه‌ای خالی آغاز می‌کند. او از خانواده‌اش بریده و در مدرسه نیز قربانی زورگویی‌هاست. پاسخ کوتاه و تکان‌دهنده‌اش به پرسش «خودت را در سه کلمه توصیف کن» چنین است: «افسرده، عصبانی و خسته.»
فیلم در طول یک شبانه‌روز روایت می‌شود، اما تمرکز اصلی بر استیو باقی می‌ماند؛ درحالی‌که منتقدان معتقدند روایت از زاویه دید شای می‌توانست تاثیرگذارتر باشد. هر دو شخصیت درگیر نبردهای درونی‌اند: شای با افکار خودکشی و استیو با پناه بردن به بطری الکل. عدم گفت‌وگوی صادقانه میان آن‌ها و اطرافیان، تنهایی‌شان را عمیق‌تر می‌کند.
تیم میلانتس در مقام کارگردان، سبکی شلوغ و پرتحرک برگزیده است؛ نماهای طولانی و حرکات تند دوربین که به‌جای تقویت روایت، گاه آن را آشفته‌تر جلوه می‌دهند. با این حال، بازی مورفی و لایکورگو، به‌ویژه در نمایش شکنندگی و تناقضات درونی، ستون اصلی فیلم را شکل می‌دهد.
در پس‌زمینه، تهدید تعطیلی همیشگی مدرسه سایه انداخته است. بازیگران نوجوانی که نقش دانش‌آموزان متخاصم را ایفا می‌کنند، انرژی خام و گاه طنزی تلخ به فیلم می‌بخشند. اما در نهایت، «استیو» از رسیدن به پیام روشن یا الهام‌بخش بازمی‌ماند و ترجیح می‌دهد همچون زندگی واقعی، پایانش را در ابهام رها کند.
با وجود نقص‌ها، فیلم تجربه‌ای عاطفی و تکان‌دهنده است؛ روایتی از سقوط انسانی و نهادی، که شاید نتواند الهام ببخشد، اما بی‌شک بازی‌های درخشانش تا پایان در ذهن بیننده باقی می‌ماند.
فیلم «استیو» از ۳ اکتبر به‌طور جهانی در نتفلیکس پخش خواهد شد.