داستان فیلم جاودانه‌ای که هالیوود در ابتدا دست رد به سینه آن زد
در اوایل دهه ۹۰، ایمی هکرلینگ، نویسنده و کارگردان زن فیلم موفق (Fast Times at Ridgemont High)، به دلیل محدودیت‌های جنسیتی و کلیشه‌های رایج در هالیوود دلسرد شده بود. در دوره‌ای که فیلم‌هایی با قهرمانان مرد و کمدی‌های سطح پایین فروش بیشتری داشتند، او تصمیم گرفت داستانی از نگاه خودش بنویسد. نتیجه شد «بی‌سرنخ» (Clueless)، کمدی‌ای رنگارنگ و هوشمندانه با الهام از رمان «اما» از جین آستن.
اما مسیر ساخت فیلم آسان نبود. استودیوها یکی پس از دیگری فیلمنامه را رد کردند. دلیل؟ شخصیت‌های اصلی زن بودند، زبان نوجوانانه فیلم را درک نمی‌کردند، و اسم «بی‌سرنخ» را جذاب نمی‌دانستند. تنها کسی که به پروژه اعتماد کرد، تهیه‌کننده جنجالی اسکات رودین بود.
در انتخاب بازیگران، آلیشیا سیلورستون با بازی در کلیپ (Cryin) از ایروسمیت توجه هکرلینگ را جلب کرد و نقش «شر» را به دست آورد؛ دختری مغرور اما خوش‌قلب که زندگی‌اش را صرف جور کردن روابط دیگران می‌کند. استیسی دش، پل راد و بریتنی مورفی هم به تیم اضافه شدند و فیلم در ۴۰ روز در لس‌آنجلس فیلم‌برداری شد.
کلید موفقیت فیلم در کنار فیلمنامه قوی، طراحی لباس فوق‌العاده آن بود. مونامی، طراح لباس، بیش از ۶۰ دست لباس برای سیلورستون با بودجه‌ای محدود ساخت؛ از جمله کت‌دامن چهارخانه زردرنگ که به نمادی فرهنگی تبدیل شد.
باوجود فروش متوسط اولیه، فیلم با پخش گسترده در تلویزیون و محبوبیت بین نوجوانان، به اثری کالت تبدیل شد که الهام‌بخش ده‌ها فیلم دیگر مانند (Mean Girls) و Things I Hate About You) (10 شد.
اما هکرلینگ به‌تلخی اشاره می‌کند که موفقیت «بی‌سرنخ» راه را برای کارگردانان زن دیگر هموار نکرد. هالیوود فقط می‌خواست نسخه مشابهی از آن بسازد.