روایت زندگی کریستوفر ریو در مستند سوپرمن: از ابر قهرمان سینما تا قهرمان زندگی واقعی

این مستند آمریکایی محصول سال 2024، که موفق به دریافت جایزه بهترین مستند در جوایز فیلم بریتانیا شده، تصویری صمیمی و انسانی از زندگی کریستوفر ریو، بازیگر ماندگار چهارگانه «سوپرمن» ارائه میدهد. فیلم با نگاهی غیرخطی، مسیر حرفهای و شخصی او را از دوران کودکی تا ایفای نقش اسطورهای در هالیوود و سپس حادثه تلخ سقوط از اسب و آسیب نخاعیاش، ترسیم میکند.
سوپرمن روی ویلچر: قهرمان واقعی
محسن بیگآقا، منتقد و پژوهشگر سینما در این نشست گفت: «فیلم، چهرهای متفاوت از کریستوفر ریو به نمایش میگذارد. بازیگری که فراتر از صحنه، در زندگی واقعی نیز بدل به نمادی از ایستادگی و امید شد.» به گفته وی، نقطه عطف مستند، حادثه سال 1995 است که باعث فلج کامل بدن ریو شد، اما او نهتنها تسلیم نشد، بلکه به فعالیتهای اجتماعی و مطالبهگری برای حقوق افراد دارای ناتوانی پرداخت.
بیگآقا همچنین به پشتکار ریو پیش از حادثه اشاره کرد: از اجرای صحنههای دشوار پرواز در فیلم «سوپرمن» تا یادگیری سوارکاری با وجود حساسیت شدید به اسبها. اما بزرگترین دستاورد او، پس از حادثه و در قامت یک قهرمان انسانی رقم خورد: «در حالی که حتی مادرش از ادامه درمان او ناامید شده بود، ریو با حمایت خانوادهاش مسیر تازهای از زندگی را آغاز کرد.»
بازگشت به سینما و فعالیتهای اجتماعی
این بازیگر در سالهای پس از آسیب، بار دیگر در مراسم اسکار ظاهر شد، کارگردانی کرد و بنیاد «کریستوفر و دانا ریو» را برای حمایت از بیماران نخاعی تأسیس کرد. تاثیر اقدامات او بهقدری بود که حتی پس از درگذشتش در سال 2004، در دولت باراک اوباما، بخشی از بودجه فدرال آمریکا به حمایت از این بیماران اختصاص یافت.
بازتعریف مفهوم قهرمان در سینما
محسن سلیمانی فاخر، دیگر منتقد حاضر در جلسه، گفت: «کریستوفر ریو نهفقط یک ابرقهرمان سینمایی، بلکه تجسمی واقعی از شجاعت، امید و مسئولیت اجتماعی بود.» او مستند را اثری منسجم، چندلایه و پر از بار عاطفی توصیف کرد که با بهرهگیری از تصاویر خانوادگی، صداهای ضبطشده و مصاحبه با نزدیکان ریو، توانسته شخصیت درونی او را بهخوبی نمایان کند.
سلیمانی افزود: «این فیلم نهتنها داستان فردی است، بلکه رسانهها را به چالش میکشد تا نگاهی واقعگرایانهتر به زندگی افراد دارای ناتوانی جسمی داشته باشند.»
دو مسیر متضاد: کریستوفر ریو و رابین ویلیامز
در بخش پایانی، سلیمانی به دوستی نزدیک ریو با رابین ویلیامز اشاره کرد و گفت: «این دو در جولیارد همکلاس بودند. مقایسه مسیر زندگی آنها تلخ اما آموزنده است؛ یکی با وجود فلجشدن، با انگیزه و امید زندگی کرد و دیگری با وجود شهرت جهانی، قربانی افسردگی شد.» این مقایسه، اهمیت نگرش فردی در مواجهه با بحرانها را برجسته میسازد.
منبع: ایلنا