نقد و بررسی فیلم آریاشهر دونفر به کارگردانی حمید بهرامیان
به گزارش سلام سینما مهم‌ترین نکته در فیلم آریاشهر دو نفر، این است که نویسنده و کارگردان فیلم به‌جای تکیه بر برخی المان‌های دستمالی‌شده و به شدت مبتذل‌شده این روزهای فیلم‌های کمدی، از شوخی‌های جنسی، رقص‌های بی‌مزه و پخش آهنگ‌های شش و هشت قری پرهیز کرده است و همین موضوع خود می‌تواند این پیام را به دست‌اندرکاران سینمای ایران بدهد که بدون این مواد اولیه هم می‌شود از مخاطب خنده گرفت و او را به هیجان آورد.
نکته مثبت دیگر فیلم بازیگران آن هستند؛ آریاشهر دونفر از ترکیبی متنوع از بازیگران همچون محسن کیایی، مهران احمدی، علی اوجی، هومن حاجی عبداللهی، پانته‌آ پناهی‌ها و سها نیاستی استفاده می‌کند که برخی از آنها سابقه بازی در آثار کمدی نداشته‌اند اما بازیگران خوب و قابل احترامی در سینما به حساب می‌آیند. در این بخش به خصوص بازی پانته‌آ پناهی‌ها و سها نیاستی به عنوان بازیگران زن قابل توجه و اعتناست.
در سوی دیگر، آریاشهر دونفر تلاش می‌کند یک کمدی تخت نباشد و با ایجاد فضای اکشن، شلوغ و پر زد و خورد یک اثر اکشن ـ کمدی به‌وجود بیاورد. در همین راستا، کارگردان از لوکیشن‌های متنوع استفاده کرده و بار اصلی داستان را روی دوش دیالوگ و نماهای بسته برای ادای آنها قرار نداده است.
در یک نگاه کلی، اگرچه نمی‌توان گفت که پرداخت کمدی فیلم آریاشهر دونفر بر مبنای طنز شکل گرفته اما سازندگان این فیلم توانسته‌اند یک کمدی بر پایه هزل و شوخی‌های کمابیش بامزه بسازند که در این ساخت و پرداخت، دیالوگ، موقعیت و البته تحرک و زد و خورد با هم فضا را به‌وجود بیاورد.
با این حال فیلم آریاشهر دونفر ضعف‌های جدی نیز دارد که مهم‌ترین آن شخصیت‌پردازی است. این معضل که البته گریبانگیر اغلب آثار سینمای ایران است به فیلمنامه و ایده اصلی فیلم بازمی‌گردد. فیلم آریاشهر به‌گونه‌ای در این بخش مشکل دارد که بیننده تا مدت زمان به نسبت طولانی از تماشای فیلم احساس می‌کند قرار نیست هیچکدام از شخصیت‌ها در دل یک داستان واحد قصه را پیش ببرند و گویی هر کدام روایتگر قصه‌ای مجزا و دور از یکدیگرند.
استفاده از جلوه‌های ویژه تصویری در این فیلم به نسبت قابل قبول و تکمیل‌کننده تولید است اما در حوزه فنی، فیلم آریاشهر دو نفر از ضعف در فیلمبرداری و تدوین رنج می‌برد. با وجود اینکه این فیلم به لحاظ تحرک فراوان، می‌توانست و ظرفیت این را داشت که تدوین و فیلمبرداری به ارزش‌های آن بیافزاید اما در برخی موارد نماهای بسته و باز به شکل خام‌دستانه‌ای کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند و شکل و شمایلی تلویزیونی به فیلم داده‌اند.
در مجموع فیلم آریا شهر دو نفر می‌تواند انتخابی مفرح برای تماشای آخر هفته باشد. بر خلاف بسیاری از فیلم‌های کمدی این روزهای سینمای ایران می‌شود با خانواده به تماشای آن نشست و دقایقی خندید اما در مجموع هنوز برای تبدیل شدن به یک کمدی معیار و قابل استناد در حد سینمای ما راهی طولانی دارد و به احتمال فراوان مانند فوج عظیمی از فیلم‌های کمدی این سال‌ها، چند سال آینده به فراموشی سپرده می‌شود.
