بازسازی ناموفق

به نظر من بازسازی آثار کلاسیک و موفق سینما، یک اشتباه بزرگ است. حتی اگر در بازسازی، تمامی حس اثر اورجینال بدون کم و کاستی القا شود و فقط هدف از آن به رخ کشیدن دوربین، رنگ و آب و چاشنی های امروزی سینمای مدرن باشد. 

فیلم پاپیون مدرن (برای تفکیک این دو اثر از کلمه مدرن و کلاسیک استفاده کردم) با تمام تلاشی که کارگردان آن یعنی Michael Noer در بازسازی اثر کلاسیک کرده است، متاسفانه در مقام مقایسه با اثر اورجینال کاملا شکست میخورد. 

در پاپیون مدرن بر خلاف نسخه کلاسیک، نشان دادن خشونت و صحنه های خشن و حتی جنسی بی هیچ اباء و امتناعی بتصویر کشیده شده و این در حالی است که نحوه به تصویر کشیدن آنها هیچ کمکی به داستان و خط تعریف آن نکرده است.

موسیقی فیلم پاپیون مدرن نیز نه تنها نشانی از حس مبارزه طلبی، شکست ناپذیری و شمیم آزادیِ حسی موسیقی نسخه کلاسیک آن یعنی اثر Jerry Goldsmith را ندارد بلکه جای خالی موسیقی در فیلم به شدت احساس میشود. 

بطور قطع یکی از موقعیت های مهم سرگذشت (هِنری شاری یر) چه در کتاب خاطرات او و چه در نسخه کلاسیک فیلم، نشان دادن رنج، عقوبت و فشار های احساسی و روانی او در سلول های انفرادی زندان بود که در نسخه مدرن آن از قلم افتاده است.

المان های به کار رفته نیز در اثر کلاسیک همچون خالکوبی پروانه روی بدن بازیگر نشان از آزادی او از بند پیله های در بند قرارگرفته او دارند و کاملا حس و جان در آنها موج میزنند اما در اثر مدرن این المان ها تماما عبث و بی فایده هستند. 

درخصوص بازی ها هم کاملا مشخص است که اگر در مقام مقایسه قرار دهیم، نه تنها Charlie Hunnam و Damijan Oklopzic بلکه لیست بسیاری از بازیگران شاخص تر نیز در سایه بازی های زیبای Dustin Hoffman و Steve Mcqueen قرار خواهند گرفت.