ایثن هاک در Blue Moon می‌درخشد؛ ریچارد لینکلیتر باز هم جادوی ارتباط انسانی را جست‌وجو می‌کند
(Blue Moon) تماماً در یک بار در شب افتتاحیه نمایش موزیکال (Oklahoma) در سال ۱۹۴۳ جریان دارد و تمرکز آن بر هارت است که با انتقادهای تند و شوخ‌طبعانه‌اش، همگان را میخکوب می‌کند. شخصیت او پر از تضاد است؛ هم جذاب و شوخ‌طبع، هم تنها و دل‌شکسته، و ایثن هاک این پیچیدگی‌ها را با بازی پویا و متعادل خود به نمایش می‌گذارد.
فیلم با لحظاتی از گفتگوهای طنزآمیز و کنایه‌آمیز، تضاد میان هارت و راجرز، شریک سابقش، و همچنین تعامل او با دیگر شخصیت‌ها را برجسته می‌کند. این تعامل‌ها، ترکیبی از صمیمیت و رقابت، حس واقعی یک شب پرتنش را منتقل می‌کنند.
لینکلیتر در (Blue Moon) همان سبک گفتگوهای طولانی و طبیعی خود را به کار گرفته و به جای تمرکز صرف بر وقایع تاریخی، به عمق روان و احساسات هارت می‌پردازد. داستان با موسیقی و شوخ‌طبعی هارت پیش می‌رود، اما همواره حس تنهایی و ناامیدی او زیر سطح آشکار بازی‌ها و دیالوگ‌ها موج می‌زند.
این فیلم، با تمرکز بر خاطره‌ها، زمان و تلاش برای درک یک شخصیت پیچیده، تجربه‌ای نزدیک به «پیش از نیمه‌شب» یا آثار کلاسیک لینکلیتر ارائه می‌دهد. هاک در نقش هارت، از لحاظ بازیگری توانسته است تعادلی میان نمایشی بودن و آسیب‌پذیری شخصیت ایجاد کند، و احتمالا توجه جوایز سینمایی را نیز جلب خواهد کرد.
(Blue Moon) نمونه‌ای از توانایی لینکلیتر در بازآفرینی لحظات انسانی و موسیقیایی است و با وجود کوچک بودن مقیاس داستان، به شکل استادانه‌ای بیننده را با زندگی هارت همراه می‌کند.