انتشار اولین رمان منتقد سینما / یاسمن خلیلی فرد:«قصه برایم از همه چیز مهم تر است»

این رمان را نشر چرخ از زیرمجموعه های نشر چشمه منتشر کرده است و داستان آن درباره مرد میانسالی به نام کیوان کامیاب است که پس از 15 سال از فرانسه به ایران بازمی گردد تا گذشته خود را مرور کرده و کارهای ناتمامش را به اتمام برساند، اما در این سفر، یک نفر برایش مهم تر از بقیه است و او فروغ است، فروغ شکیبا.
یاسمن خلیلی فرد 24 ساله و کارشناس ارشد کارگردانی سینما از دانشکده­ی سینما-تئاتر دانشگاه هنر تهران است. او نوشتن نقد در نشریات سینمایی را از 12 سالگی آغاز کرد و بعد به صورت حرفه ای در روزنامه بانی فیلم مشغول به کار شد. این نویسنده جوان عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی نیز می باشد.
او درباره نگارش این رمان می­گوید:«ایده ی نوشتن این داستان در قالب یک فیلمنامه در ترم چهارم دانشکده برای واحد مبانی فیلمنامه­نویسی به ذهنم رسید. آن زمان نوزده ساله بودم. استادم از این طرح بسیار استقبال کرد و من را به نوشتنش تشویق نمود. اول سعی کردم طرحم را به فیلمنامه تبدیل کنم. این کار را کردم اما به دلیل خط قرمزها اتفاق جدی­ای برایش رخ نداد، تا آنکه تصمیم گرفتم کار را به رمان تبدیل کنم. نوشتن رمان را از سال 90 آغاز کردم و تقریباً پاییز سال 91 نوشتنش تمام شد اما ارشاد دو بار کار را رد کرد تا سرانجام در سال 93 کتابم مجوز گرفت و برای انتشار به نشر چشمه سپرده شد.»
او در ادامه درباره فضای رمان توضیح داد:«به گذشته علاقه دارم، گاهی فکر میکنم کاش می­شد در سالهایی زندگی کنم که هرگز آن ها را ندیده ام. سعی کرده ام در رمانم به مسئله ی گذشته و اهمیت آن بپردازم و اینکه گذشته چه تأثیراتی بر زندگی آدم ها می گذرد. شخصیت­های اصلی این داستان میان­سال هستند؛ برهه سنی مورد علاقه من، زیرا فکر می­کنم آدم­ها در آن برهه یک پس­زمینه­ی غنی دارند و چیزهای زیادی را تجربه کرده­اند که افرادی به سن و سال من تجربه­شان نکرده­اند و این تجربیات می­توانند جالب و عمیق باشند.»
این نویسنده جوان ادامه داد:«رمان من به شدت قصه­گوست. داستانی رئالیستی دارد و در وهله­ اول سعی می­کند قصه­اش را درست و منسجم و با ریتمی منظم روایت کند. درکل رمان­های داستان­محور را به کارهایی که شبیه گزارش­نویسی­اند یا بیش از اندازم فرم­ گرا هستند ترجیح می­دهم.»
خلیلی­فرد درباره­ی سن کمش و نوشتن رمانی دشوار افزود:«طبیعتاً همه انتظار دارند از یک نویسنده­ی جوان داستانی درباره­ی آدم­های هم­نسلش بخوانند ولی من الزامی در این مورد نمی­بینم. بله، نوشتن رمان درباره­ی آدم­هایی از نسل­های قبل که گذشته­ی مشترکی هم با تو ندارند کار آسانی نیست ولی کار نویسنده همین است که دست روی موقعیت­های دشوار بگذارد و از دل آن­ها داستانش را بیرون بکشد.»
یاسمن خلیلی­فرد درباره نویسنده های موردعلاقه­اش توضیح داد:«کتابهای زیادی خوانده­ام. به طور کلی نمی­توانم بگویم به یک جریان خاص ادبی یا کارهای یک نویسنده خاص علاقه دارم. من همانقدر که از نثر روان و ساده و ناتورالیستی زویا پیرزاد لذت می­برم از خواندن کارهای دشوار و پیچیده و تلخ غزاله علیزاده هم لذت می برم. در میان نویسندگان خارجی هم همین­طور است. اصولاً سعی میکنم هر کتابی را که به دستم می­رسد بخوانم. البته بارها هم پیش آمده که کتابی را نیمه کاره رها کرده­ام و نتوانسته­ام به پایان برسانمش.»
خلیلی­فرد با اشاره به دشواری­های عرصه­ی نویسندگی در ایران می­گوید:«نویسندگی، نشر، روزنامه­نگاری و در کل فعالیتهای هنری در ایران اصولاً آسان نیست. ضمن اینکه باید فرهنگ­­سازی شود تا مردم به کتابخوانی گرایش پیدا کنند و ناشران و نویسندگان بیشتر از این دلسرد نشوند. مردم ما متأسفانه زیاد کتاب نمی­خوانند و خیلیها هم متأسفانه از راه های غیرقانونی کتابها را دانلود می­کنند که این مسئله به ناشران ضربه­های زیادی وارد می­کند و اوضاع خراب­تر می­شود. متأسفانه خیلیها حاضرند برای چیزهای بی­اهمیت مبالغ زیادی پرداخت کنند اما یک جلد کتاب ده هزارتومانی هم به نظرشان گران می­آید. تیراژ 1000 نسخه­ای کتاب برای کشوری 70 میلیونی تیراژ خجالت آوری است اما متأسفانه بیشتر کتابها در ایران و حتی در نشرهای وزین و معتبر با این تیراژ منتشر می­شوند. ناشران هم حق دارند. کتابفروشی­های بیشتر از راه فروش لوازم­التحریر برپا می­مانند.»

رمان «یادت نرود که ...» در قالب 450 صفحه به تازگی در اکثر کتاب‌فروشی‌های تهران توزیع شده است.

گزارش: احسان کاشانی