جنایات آینده

با اینکه از تفاوت لذت می‌برم، اما لزوما و همیشه تفاوت به معنای برتری نیست!

فیلم جدید آقای #کراننبرگ که از کارگردانهای نه چندان محبوبم هم هست، فضای جذابی دارد، از طراحی صحنه و لباس‌ها تا زاویه دوربینی که خیلی ادعایی ندارد، اتمسفر کلی فیلم درست است و همه چیز به همه چیز می‌آید.

ایده روایت به شدت جذاب است حداقل برای من که همیشه به هنر و تفاوتش و تاثیرش فکر کرده‌ام، اما، انگار چیزی میان این همه ریخت و پاش کم است، انگار پلانها خیلی نصفه به هم چفت شده اند، و کدهای زیادی که به یک باره و با توضیح خلاصه و در عین حال زیادی باز می‌شوند، جذابیت قصه را کم می‌کند.

با اینکه پرفورمنس‌های میانه‌ ی فیلم ایده‌های جذابی دارند، اما انگار فقط یک پاساژ برای تعریف قصه ی اصلی هستند، قصه اصلی ای که بعد از دیدن اولین پرفورمنس-مردی با بدنی پر از گوش- دیگر خاص و جذاب به نظر نمی‌رسد.

نقد هنر امروز، و ایجادش به هرقیمتی و بدن به مثابه عنصری تعیین کننده ، مفهوم جذابی‌ست که فقط در حد یک جمله شنیده ، و لابلای قصه جنایی دزد و پلیس بازی فیلم گم میشود. 

مفهومی که خیلی خیلی بزرگتر از چهارچوبهای فیلم است و فیلمنامه در به دوش کشیدنش ناتوان!

درست مثل ایده جابجایی مفاهیم، که اوج بارزش سکس به مثابه زخم است، باز هم جمله ای که خودش به تنهایی میتواند یک اثر بلند سینمایی باشد، جابجا شدن مفاهیم در یک اثر هنری مفهومیست که پرداختش حوصله ای فرای یک روایت چند پیرنگی دارد.درست شبیه #پرفومنس های #ماریاآبرمویچ بنام که در بسیاری از آثارش با مفاهیم پیچیده انسانی بازی می‌کند.

باهمه این ها فیلم #جنایات_آینده #دیوید_کراننبرگ به سرعت و بسیار حرفه ای در ابتدا دنیایش را می‌سازد، دنیایی که باورش میکنی و گهکاه از بودن در فضایش لذتی چندش آور می‌بری!

روح کارگردانی #کراننبرگ در همان ابتدا پیدا میشود و بزرگ بودنش را به رخ می‌کشد!

ولی در ادامه آنقدر عظیم باقی نمی‌ماند. درست مثل اینکه توقع مخاطب را آنقدر بالا ببری که نتوانی مدیریتش کنی.

#crimeofthefuture #davidcronenberg #kristenstewart #leaseydoux #vigomortensen 

پانوشت: اجرای اولین پرفومنس چه در طراحی لباس و چه نوع پردازش از آخرین اجرا جذابتر است و این یعنی اوجی که در ابتدا ساختن اوج‌های بعدی را  سخت می‌کند.