هزارپا را میتوان حداقل جز بهترین کمدی های سینمایی پرفروش و گیشه ای این چندساله اخیر سینما دانست ، البته اگر به فیلم های این لیست نگاهی بیندازیم ، شاید ابوالحسن داوودی کار نه چندان دشواری را برای ساخت یک کمدی خوش ساخت  و پرفروش را داشت . خوشتبختانه هزارپا مثل خیلی از کمدی های مبتذل و بی کیفیت که این چندساله گیشه را تصاحب کردند نیست ، حداقل تلاش میکند که اینطور نباشد . ابوالحسن داوودی مخلوطی از کمدی های فانتزی سال های دور اواخر دهه هفتاد و کمدی های گیشه و پرفروش این سال ها با چاشنی خاص خودش را به نمایش گذاشته است . به گفته وی این فیلم را فقط برای خنداندن مخاطب ساخته است که مخاطب بعد از تماشای این فیلم راضی باشد ، و قطعا با وجود شوخی های زیاد و خنده دار به این هدف هم رسیده است ، اما ای کاش که به ژانر کمدی به گونه دیگری نگاه می‌شد .

فروش بالای هزارپا در مدت کوتاهی که این فیلم به نمایش در آمده ، نشان داده که یک کمدی تر و تمیز و خوش رنگ و لعاب ، باید شامل همه چیزهایی باشد که هم بتواند مخاطب را راضی نگه دارد ، شامل بازیگران خوب باشد و هم شامل روایتی متفاوت باشد که بتوان تاحدی روی آن حساب کرد ، البته باید به جسارت داوودی نیز اشاره کرد که دست بر روی موضوعی گذاشته که شاید مورد علاقه بعضی از افراد نباشد . هزارپا به هوش مخاطب احترام می گذارد و سعی میکند فیلم متفاوتی در مقایسه با رقبان ضعیف خود باشد ، سعی می‌کند درحین اجرای شوخی ها داستان را رو به جلو ببرد . از نکات مثبت این فیلم میتوان به ایده خلاقانه و جالب فیلم ، پرداخت خوب داستانش اما در عین حال فیلمنامه ای نه چندان قوی ، بازیگرانی که در این فیلم استعداد های خود را به نمایش گذاشتند اشاره کرد . البته شاید در هزارپا از لحاظ موقعیت زمانی "دهه شصت و محدودیت های آن دوره زمانی " مخاطب را به یاد فیلم نهنگ عنبر بیندازد اما بیش از همه برای دوستداران سینما ، یادآور کمدی های چندسال اخیر مثل فیلم های مارمولک ، مومیایی 3 ، ورود آقایان ممنوع و صد البته لیلی با من است کمال تبریزی است که کمی به سبک ابوالحسن داوودی و فیلم جیب بُرها به بهشت نمی روند او رویت می شود . 

نکته ای که برای من نیز جالب بود، این بود که فیلم در عین طولانی بودن ، پیش نمی‌آمد از شدت خنده مخاطبان در طول فیلم کم شود ، این را می‌توان از هوش بالای داوودی و بازی خوب بازیگران این فیلم (مثل رضا عطاران ، جواد عزتی و...) دانست ، البته گاهی اوقات هم احساس می‌شد که با چند جمله شوخی جنسی فیلم از مخاطب خنده دریافت می‌کرد و دوباره ریتم آغازین خود را می گرفت . نکته دیگری هم در طول فیلم به چشم می‌آمد که بار کمدی فیلم فقط بر دوش یک بازیگر نبود ( به عنوان مثال فیلم آینه بغل ، فقط با وجود عزتی به یک فیلم کمدی تبدیل شده بود ) ، داوودی بار کمدی فیلم را بین کارکترهای فانتزی خود به خوبی تقسیم کرده بود ، البته ستاره بی چون و چرای فیلم ، نقش اول فیلم ، رضا عطاران بود .

بازی خوب بازیگران فیلم مثل رضا عطاران ، مهران احمدی ، جواد عزتی و سارا بهرامی هم از نکات مثبت فیلم است . رضا عطاران به بهترین شکل ممکن ظاهر شد ولی عزتی گویا همان تیپ را که در آینه بغل ، دردسر های عظیم بازی کرده بود را دوباره به شکل نه چندان مطلوبی تکرار می‌کند .  مهران احمدی که استعدادش را در بازی با لهجه ها و گویش های مختلف به همه نشان داده است و با اینکه نقش فرعی فیلم به حساب می‌آمد و حتی با حذف این کارکتر در طول فیلم ، هیچ لطمه ای به داستان وارد نمی‌شد ، در این فیلم نیز دوباره می‌درخشد . سارا بهرامی هم درکل خوب ظاهر شد ولی کاش به جای بهرامی از بازیگران زن دیگری از جمله ویشکا آسایش استفاده می‌شد ، آسایش در اینگونه فیلم ها بسیار خوب ظاهر می‌شود و یک زوج به یادماندنی را عطاران در (ورود آقایان ممنوع) ساخته است که داوودی می‌توانست همان زوج موفق و خوب را در این فیلم نمایش می‌داد .

البته نقاط ضعف بسیاری بر فیلم هم وارد است ، اما بزرگترین نقطه ضعف فیلم را رد شوخی های کلامی زشت و زننده ای که بین کارکتر ها رد و بدل می‌شد که به ویژگی های فیزیکی یک دیگر توهین می‌شد ، به هیچ عنوان جالب نبود . اینجا متاسفانه نعیمه نظام دوست فقط و فقط دستمایه تکه پرانی، طنز و تمسخر شده است . 

ناگفته نماند که فیلمنامه هم پر از ایراد است ولی حداقل از رقیبانش (فیلم های طنز مبتذل این چندسال) پیشی گرفته و توانسته نظر مردم را به خودش جلب کند ولی متاسفانه به دام شوخی های نه چندان خوب و زننده افتاده است (مثل شوخی های جنسی فیلم که به شکل زننده ای ارائه شده) که طبعا مخالفان زیادی به همراه دارد . مورد دیگری که نیز وجود دارد ، شخصیت پردازی بد کارکترها (به خصوص کارکتر سارا بهرامی ) به شدت به چشم می‌آید ، مخصوصا در اواخر فیلم کاملا این موضوع به اوج خودش می‌رسد . درکل می‌توان از این فیلم ، به عنوان یک کمدی تر و تمیز و خوش رنگ و لعاب نام برد و از آن دفاع کرد اما کاش داوودی در این فیلم به ساختار اصلی فیلمش و فیلمنامه شلخته و پر از ایراد ، بیشتر اهمیت می‌داد تا شاهد یک کمدی خوب می‌بودیم .