ادای دین به دو غول کمدی

ترجمه اختصاصی سلام سینما

در این فیلم شاهد یک ایمپرسوناژ(بازی کردن در نقش یک بازیگر دیگر) درخشان از «جان سی رایلی» و «استیو کوگان» هستیم که جذابیت این اثر بیوگرافیک درباره ی مشکلات تور آنها در بریتانیا را بیشتر می کند. 

این فیلم شیرین اما ناراحت کننده ، درباره ی قسمت آخر کمتر شناخته شده ی زندگی کمدین های افسانه ای یعنی «استن لورل» و «الیور هاردی» است. در سال 1952 ، وقتی که اوضاع حرفه ای آن ها رو به افول بود و در آمریکا دیگر از مد افتاده بودند ، رابطه ی آنها با مشکل جدی مواجه شده بود و نیاز به پول داشتند ، بنابراین تصمیم می گیرند تا توری در بریتانیا برگزار کنند. اخیرا فیلمی با عنوان «ستاره های فیلم در لیورپول نمی میرند» را با موضوع مشغولیات تئاتری «گلوریا گراهام» در بریتانیا داشته ایم. اما خب بریتانیا جایی است که ستاره های فیلم هرشب در نیوکاسل ، گلاسکو و ورثینگ در حال مردن هستند. اثر «جان اس برد» ، بصورت کاملا داستانی ، تور آنها را با احوال زمستانی بریتانیا در روز های تور آنها گره می زند و نشان می دهد که چگونه نگرانی های آن دو بابت سلامتی و شغلشان روز به روز بیشتر می شود. و این حس گرگ و میش زندگی این دو خدای کمدی کاملا برای مخاطبان قابل باور است.

کوگان و رایلی تصویری فوق العاده از لورل و هاردی را به نمایش می گذارند. آنها این کار با جزئیات فراوان انجام می دهند و مجبور هستند تا تصویری واقع گرایانه تر و زیرپوستی تر از شخصیت بیرون از استیج را به نمایش بگذارند. این برای منتقدان عادی است که از ایمپرسوناژ ها ایرادات جدی بگیرند اما کار رایلی و کوگان به حدی خوب است که عشق آنها به نقش های اورجینال در وجود آنها موج می زند.

تنها استثنائی که برای من وجود دارد ، چیزی کم قدرت و محترمانه در شیدایی نوستالژیک با اصالت این فیلم است. کارگردان «جان اس برد» و نویسنده «جف پوپ» بینش مناسبی نسبت به موضوعات اصلی دارند و یکی از دلایل جذابیت «استن و الی» همین است. این فیلم روزهای اوج خوشبختی این دو پسر را در سال 1930 نیز به تصویر می کشد. روزهایی که برای «هال روچ» با بازی «دنی هاتسون» فیلم می ساختند. آنها بنظر انسان هایی فروتن و معمولی می رسیدند که در حال انجام شغل حرفه ای خود بودند. سپس هردوی آنان در روزهای افول خود ، وقتی در میان افراد صحنه ، تکنیسن ها و مردم عادی قرار می گرفتند ، دیگر اثری در استقبال های خیره کننده از آنها نبود. لورل و هاردی فراتر از سلبریتی یا حتی ستاره بودند. آنها غول های زمان خود بودند. برای اثبات این مدعا همین کافی است که ناشناخته بودن آنها در خیابان های قدیمی بارانی و خسته کننده ی بریتانیا ، یک نشانه ی غم انگیز از افول آنهاست اما امروزه معروف ترین ستاره های امروزی و شناخته شده ی جدید به راحتی و بدون اینکه مورد توجه قرار بگیرند در همین خیابان ها قدم می زنند. 

یک سکانس بسیار دوست داشتنی در فیلم وجود دارد و آن جایی است که استن به ملاقات شریک همیشگی زندگی اش یعنی الی که دچار یک حمله ی قلبی نه چندان سخت شده ، می رود. این یک تصویر خیالی از ملاقات بیمارستانی معروف آنهاست که در تور آنها نیز اجرا شد که بسیار بامزه است. وقتی این صحنه را دیدم حسابی خندیدم و وقتی به خودم آمدم دیدم که تقریبا به اندازه ی نسخه ی اصلی این اجرا برایم خنده دار بود. یک جذابیت صامت در این سکانس و همچنین در کل فیلم وجود دارد. 

منبع : گاردین

مترجم : وحید فیض خواه