حضور دو ویل اسمیت هم بی فایده است

ترجمه اختصاصی سلام سینما

«ویل اسمیت» در این فیلم نقش یک آدمکش دولتی را بازی می کند که به لطف تکنولوژی «آنگ لی» ، فیلمسازی با دو جایزه اسکار تبدیل به یک قاتل 23 ساله شده است. این فیلم با داستانی پیش پا افتاده و مقدار بسیار زیاد استفاده از جلوه های ویژه بصری که بیشتر آن نیز صرف کاراکتر ویل اسمیت شده ، قصد داشته تا فیلم بزرگی باشد. «هنری بروگان»(ویل اسمیت) یک استاد آدمکشی است و ماموریت هایی داشته که هیچ شخص دیگری نمی تواند از پس آنها برآید. در آخرین ماموریتش به این نتیجه رسیده که بدن و ذهن او هنوز هم قابلیتهای زیادی دارد اما هنری به هر حال تصمیم می گیرد که بازنشسته شود. این موضوع هم زمان می شود با وقتی که رؤسای سابقش که ضدقهرمان اصلی فیلم یعنی «کلی هریس»(کلایو اوون) هم جزو آنان است ، تصمیم می گیرند تا هنری را به قتل برسانند. 

هنری مردی است که ده ها سال سابقه ی آدمکشی دارد بنابراین به قتل رساندن او کاری بسیار دشوار است. با کمک «دنی»(مری الیزابت) ماموری برای تعقیب او گمارده می شود و او کسی نیست جز دوست قدیمی اش «بارون»(بندیکت وونگ) که از خانه اش در جورجیا فرار کرده بود و از کشور خارج شده بود تا در امان بماند. حداقل کاری که اسمیت در این فیلم انجام داده ، نقش آفرینی در نقش خودش با فاصله سه دهه است. یک هنری با روحی پیر و دیگری هنری جوانی که دچار دردسر شده است. تکنولوژی به میزان زیادی باعث شده تا سکانس هایی که هنری جوان در آنها حضور دارد ، موفقیت آمیز باشند. «آ«گ لی» به خوبی چشمها و ظاهر لی را می شناسد و جوری او را به تصویر می کشد که انگار به تماشای شاهزاده بل-ایر نشسته ایم.

می توان گفت که جلوه های ویژه فیلم بسیار عالی هستند اما گاهی در یک سکانس هنری جوانی را می بینیم که با هنری جوان در سکانسی دیگر بسیار متفاوت است. گاهی نیز به شدت مشخص است که هنری جوان یک شخصیت دیجیتالی و همین مسئله می تواند میخی بر تابوت یک فیلم باشد. دست اندر کاران بخش تکنولوژی به شدت خلاقانه و نوآورانه عمل کرده اند بخش هایی از فیلم را طراحی کرده اند که در عالم واقعی غیرقابل تصور است.

سکانس نبرد بین هنری و هنری جوان بسیار مختصر و کوتاه است و اکشن آن نیز قانع کننده نیست. انگیزه های شخصیت های فیلم بسیار واضح و روشن است. مخصوصا در مورد کاراکترهای منفی از جمله اوون ، بنظر می رسد که او بد است فقط چون بد است و فیلم هیچ دلیل دیگری برای آن ارائه نمی دهد. طرفداران فیلم های اکشن بسیاری از سکانس های «مرد ماه جوزا» را آشنا خواهند یافت و تنها باید منتظر سورپرایزهای آن باشند. به عنوان یک نکته مثبت باید اشاره کنم که زوج اسمیت و وونگ بسیار بامزه هستند و پیشنهاد می کنم هرچه زودتر در یک فیلم کمدی بطور مشترک ایفای نقش کنند. 

این دومین اثر ضعیف آنگ لی در کنار «پیاده روی طولانی بیلی لین بین دو نیمه» طی سالهای اخیر بود. «مرد ماه جوزا» در سکانس های پایانی فیلم می تواند احساسات مخاطبان را درگیر کند و کمی به «کوهستان بروکبک» و «زندگی پای» نزدیک شود. در لحظاتی آنگ لی موفق می شود که سوالاتی مانند «من چه کسی هستم؟» و «چه کار مفیدی برای زندگی ام انجام داده ام؟» بطور کاملا واقعی در ذهن مخاطب خود ایجاد کند اما این اتفاق بسیار دیر رخ می دهد و حتی حضور دو «ویل اسمیت» کمکی به بهتر شدن فیلم نمی کند. 

منبع : USA Today

مترجم : وحید فیض خواه