یادداشتی بر فیلم"پارازیت"

"پارازیت" محصول 2019 کره جنوبی به کارگردانی بونگ جون - هو است. این فیلم که جایزه نخل طلایی کن و بهترین فیلم غیر انگلیسی زبان 20 20 گلدن گلوب را دریافت کرده است اکنون یکی از شرکت کنندگان اسکار می باشد که شانس بالایی برای بردن یکی از جوایز آن را دارد مکان و شخصیت های فیلم همگی کره ای می باشند و زمان رویدادها نیز مربوط به حال کره جنوبی است می توان از نامگذاری این فیلم بخش عمده ای از مضامینش را حدس زد. "parasite””که می توان آن رابه انگل ترجمه نمود، و نشان از این دارد که فیلم قصد دارد نوعی از زندگی انگلی را به تصویر کشد. بدین ترتیب فیلم بدون در نظر داشتن و توضیح این که چگونه جامعه به طبقاتی تقسیم می شود که بین آنها شکاف زیادی ایجاد می گردد، به روابط بین دو خانواده از طبقه فرودست و طبقه فرادست می پردازد. "پارازیت" را می توان به دو نیمه یا پرده تقسیم نمود. در نیمه اول همه چیز به شکلی کمدی وار به نفع خانواده فقیر پیش می رود اما در پرده دوم اوضاع تغییر می کند و فیلم به یک تراژدی ختم می شود. داستان فیلم روایتی از ورود یک خانواده فقیر با فریب و نیرنگ به زندگی یک خانواده ثروتمند است و حوادثی در پی آن شکل می گیرد. "پارازیت" با نشانه گذاری های سمبلیک فراوانی تفاوت این دو نوع از زندگی را تصویری می کند. از واقع شدن خانه ی بزرگ ویلایی در بالای شهر با چشم اندازهای زیبا تا زیرزمین کوچک و نمور پایین شهر با چشم اندازی به زباله ها و فضولات و از بارانی که باعث تفریح و سرگرمی خانواده ثروتمند است و همان باران که سیل می شود  پایین می رود فاضلاب  می شود و آشیانه ی فقرا را پر می کند. از پله ها و سر بالایی هایی که به خانه ویلایی خانواده آقای پارک می رود و پله ها و سراشیبی هایی که به زیر زمین آقای کی می رسد. از بوی نامطبوع -برای ثروتمندان- بدن فرودستان که حتی با شستشوی فراوان خود و لباس هایشان تا زدن عطر و خوشبو کننده ها نمی توانند آن بو را از خود دور کنند گرفته تا غذاها و حتی آب گازداری که ثرونمندان می خورند و تهی دستان از آن محرومند. بدین ترتیب با نماهای تصویری به اضافه ی گفتگوها، تفاوت ها و شکاف ها به روشنی برای مخاطب بازگو می شود آنچه که می تواند برداشتی مشترک بین مخاطبین باشد همین اختلاف طبقاتی است که در جامعه ی سرمایه داری کره به نمایش گذاشته می شود که خاصیت همه جوامع سرمایه داری یعنی توزیع ثروت بدون عدالت اجتماعی است. اما آنچه که می تواند مورد اختلاف باشد این است که:

آیا فیلمساز قصد دارد تهیدستان را انگل ثروتمندان نشان دهد؟ یا اینکه ثروتمندان به علت ثروتشان افرادی مهربان، خوشخو و خوشبو هستند و برعکس فقرا ذاتا دغل باز و حیله گر و بدبو هستند؟ و یا اینکه ثروتمند شدن برای فقرا آرزویی محال است و بهتر است پای خود را از گلیمشان درازتر نکنند و تلاششان محدود به دست آوردن همان روزی اندک باشد؟