معمولاً از فیلم‌های ویدئویی (که در اصطلاح به این گونه‌ فیلم‌ها، فیلم‌های Video On Demand می‌گویند.) نباید انتظار یک اثر به یادماندنی و شاهکار داشت اما به عنوان یکی از طرفداران پروپاقرص سریال افسار گسیخته (Breaking Bad) و شخصیت دوست داشتنی آن مجموعه یعنی جسی پینکمن با بازی فوق‌العاده آرون پال، انتظار زیادی از این بازیگر دارم و واقعاً مایه شرمسار است که در چنین فیلم ضعیف و پیش پا افتاده‌ای بازی کرده است. فیلم Welcome Home  یک اثر سخیف، ناامیدکننده و بی‌ارزش در ژانر معمایی و رازآلود است که ممکن است طرفداران آرون پال هم از تماشای این فیلم ناامید شوند. 

فیلم Welcome Home  به کارگردانی جورج رتلیف و نویسندگی دیوید لویسنون است که داستان دو زوج جوان به نام‌های برایان (آرون پال) و کسی (امیلی راتایکوفسکی) را به تصویر می‌کشد که برای استراحت و درست کردن رابطه‌ی عاشقانه‌ی خود پس از یک حادثه تلخ، ویلایی مجلل را در ایتالیا از فردی به نام ادواردو اجاره می‌کنند تا مدتی در آن جا اقامت کنند. همه چیز در ابتدا عاشقانه و طبیعی برای آن دو پیش می‌رود اما با ورود یک شخص مرموز به نام فدریکو، رابطه‌ی عاشقانه‌ی برایان و کسی را دوباره خدشه دار می‌شود و برایان با فهمیدن راز و پنهان‌کاری‌های فدریکو، سعی می‌کند که وی را از همسرش دور کند.

فیلم Welcome Home از نظر طرح و روایت، شباهت ملموسی به فیلم کلاسیک سگ‌های پوشالی دارد که در آن اثر قابل قبول، داستین هافمن در نقش دیوید به همراه همسرش به کلبه‌ای نقل و مکان می‌کنند که همسایگان آن محله، مزاحمت‌های فراوانی برای همسر دیوید به وجود می‌آورند که در نهایت فیلم با پایان بندی تراژدی به اتمام می‌رسد. فیلم Welcome Home فیلم نامه چندان یونیک و خلاقانه‌ای ندارد و شخصیت‌ها و موقعیت‌های و کشمکش‌های بین کاراکتر هم دقیقاً هم همانند فیلم سگ‌های پوشالی می‌ماند؛ تنها تفاوت آن دو فیلم زمان است که شخصیت آنتاگونیست فیلم (فدریکو) از طریق کامپیوتر و تکنولوژی، از تمام اتفاقات ویلا نظاره می‌کند.

Welcome Home سعی می‌کند که علاوه بر ارائه یک داستان معمایی و رازآلود، موقعیت‌های اروتیکی هم برای مخاطب به نمایش بگذارد. به خصوص این که شخصیت مؤنث زن فیلم امیلی راتایکوفسکی است که در زمینه فشن و مد فعالیت‌های دراز مدتی انجام داده است و کارگردان به این فکر افتاده که با استفاده از این بازیگر خوش اندام و جذاب، این زمینه را هم در فیلم اضافه کند. جدا از این که امیلی بازی به شدت مصنوعی در فیلم دارد، کارگردان هم به خوبی نتوانسته چنین موقعیت‌هایی را ایجاد کند و آن فضای اروتیک را با روایت معمایی و راز آلود فیلم به خوبی ترکیب کند. در کنار بازی بد امیلی که اشاره شد، آرون پال هم چندان بازی قدرتمندی ارائه نکرده است و همچنان معتقدم که پال فقط یک شیوه و یک تیپ بازی را بلد است و آن هم فرو رفتن در جنس شخصیت جسی پینکمن است. به خصوص در چند سکانس که در فیلم خشمگین و بر اثر نوشیدن مشروبات الکی، مست و سرگردان می‌شود. واقعاً مایه شرمساری است که آرون پال علاوه بر عدم پیشرفت در سبک بازیگری، پیشنهاد بازی در این فیلم را قبول کرده است!

می‌توان گفت که تازه 15 دقیقه پایانی، فیلم تازه از روند موش و گربه بازی‌های خسته کننده و کند برایان و فدریکو فاصله می‌گیرد و به قسمت هیجان‌انگیز فیلم می‌رسد که متأسفانه اتفاقات سرسری و بدون کشش موردنیاز به پایان می‌رسد. فیلم می‌توانست با ورود شخصیت ادواردو در داستان و استفاده بیشتر این شخصیت کاملاً مرموز در فیلم در سکانس‌های پایانی، فیلم را در هیجان و دلهره نگه می‌داشت اما کارگردان و فیلم نامه نویس، سریعاً شخصیت مخوف ادواردو وارد ماجرا می‌کنند و ادواردو با دیدن این که برایان و کسی، فدریکو را کشتند، سریع آن شخصیت واقعی‌اش را به نمایش می‌گذارد و با نشانه‌گیری اسلحه به سمت کسی، خواستار توضیح در مورد قتل فدریکو است که سپس با ضربه‌ی برایان و کسی، شخصیتی که می‌توانست نکته مثبت فیلم تلقی شود، سریع از نقش خارج می‌شود. البته پایان بندی فیلم قابل قبول است و در میان اتفاقات سرسری فیلم، جز تنها نکته مثبت فیلم می‌توان حساب کرد.

فیلم Welcome Home  با فیلم نامه ضعیف و قابل پیش بینی و بازی‌های مصنوعی امیلی راتایکوفسکی و آرون پال، به اثری غیرقابل تحمل و ناامیدکننده در ژانر معمایی و رازآلود به‌حساب می‌آید.