اوج جنون

 (این نوشته مربوط به سه ماه پیش است.)

تنها از گاسپر نوئه برمی آید که فلسفه "مرگ و زندگی" را با هر موضوعی آمیخته می کند؛ در "عشق"، سکس و در "خلا وارد شو" اعتیاد و خشونت. اما در کلایمکس، این دیدگاه فلسفه
گونه با جنون و رقص ترکیب شده است. دیدگاهی عجیب و غیرمتعارف که نوئه در روایت چنین داستانی، استاد است. فیلم "کلایمکس" به چهار قسمت تقسیم می شود؛ قسمت مصاحبه با بازیگران فیلم، قسمت رقص، قسمت صحبت تک تک شخصیت ها با یکدیگر و قسمت جنون که اصلی ترین قسمت فیلم است. در قسمت نخست، به نظر می آید که  حالت فی البداهه و غیر متنی دارد، خود شخص نوئه با هریک از شخصیت ها مصاحبه می کند. سوالاتی از این قبیل که رقص چه حسی به شما می دهد؟ آیا رقص  به زندگی شما  معنا می بخشد.....؟ در کنار دقت به پاسخ های هریک از شخصیت ها، متوجه موضوعی می شویم که حالت ایتسر اگ دارد. تلویزیونی که در یک قفسه کتابخانه است و اطرافش فیلم ها و کتاب هایی هستند که به بیننده سرنخی نشان می دهد که کلایمکس قرار است مثل این فیلم ها و کتاب ها، شما را از به مرز جنون و وحشت برساند. از فیلم های ویدویی کلاسیک ساسپریا یا هانیبال هولوکاست گرفته تا کتاب های ادگار آلن پو و فرانکشتاین! فیلم با یک سکانس رقص طولانی آغاز می شود. دوربین در سکانس های رقص، ثابت و در بیشتر قسمت های شرح حال هر یک از شخصیت ها در محیط بسته، به صورت لانگ شات گرفته شده است. تکنیک لانگ شات بی شک شما را به یاد فیلم بردمن ایناریتو می اندازد که با ترکیب رنگ قرمز و بنفش، این حس گاسپر نوئی فیلم دو چندان می شود. در بین هر کات، نوشته های درشت نمایان می شود که انگار جملات فلسفی از فیلسوفان و نویسندگان بزرگ در مورد زندگی و مرگ نشات گرفته است. دوربین دوباره ثابت شده و شخصیت ها را می بینیم که با هم صحبت می کنند، صحبت هایی در مورد زندگی شخصی، ازدواج، سکس و .. که بیشتر جنبه غیبت و تخریب شخصیتی دیگران را دارد. فیلم وارد پرده سوم می شود. نقطه کانفلیکت داستان، همه شخصیت ها از خود بی خود می شوند و این زمانی است که شخصیت اصلی ( با بازی سوفیا بوتلا) متوجه می شود که یکی از رقصندگان رفتار غیر معمولی در سالن رقص انجام می دهد. پای مواد و ال اس دی  به وسط می آید. فیلم به سمت روایت فرهادیسمی پیش می رود. کدام شخصیت به آن ها مواد روان گردان خورانده است؟ همه به هم مشکوک می شوند و حس تعلیق به اوج خود می رسد . تاثیر مواد بر روی افراد به اوجش می رسد و اینجاست که گاسپر برای القای تصاویر جنون، سنگ تمام می گذارد. از توهم حاملگی، توهم و خیال های شهوانی گرفته تا آتش گرفتن یک فرد، دعوا و جدل و نمونه های تهوع آور و آزار دهنده که گاسپر بلد است این موارد را به تصویر بکشد. اثر به اوج درجه جنون که حالت فیلمبرداری "در خلا وارد شو" به خود می گیرد، می رسد که شخصیت ها از خود بی خود شده و نمی دانند چه کاری دارند انجام می دهند و سپس سکانس پایانی که روشنگر سرنوشت  تک تک تک شخصیت های داستان است. کلایمکس تکنیکی ترین فیلم نوئه است و فیلمی است که می توان بیشتر از هر فیلم دیگر امسال در موردش بحث کرد. کم و کاستی دارد و بی شک اگر حس چنین فیلم هایی را قبلا نداشتید، به سراغش نروید اما طرفدار گاسپر نوئه هستید، روایت خاص و تهوع آور جنون وی را حتما تماشا کنید.