بازگشت قدرتمند کارگردان «آلکاراس» به کن با فیلمی از جنس حافظه و هویت
کارلا سیمون، فیلمساز تحسین‌شده اسپانیایی که پیش‌تر با فیلم‌های «تابستان ۹۳» و «آلکاراس» در دل طبیعت کاتالونیا درخشید، این بار در سومین فیلم بلند خود با نام «رومریا» (Romería) که در بخش مسابقه اصلی جشنواره کن ۲۰۲۵ به نمایش درآمد، به زادگاه پدری‌اش در گالیسیا بازگشته است. فیلمی که در اوایل دهه ۲۰۰۰ می‌گذرد، از ترکیب بازیگران حرفه‌ای و غیرحرفه‌ای بهره می‌برد و ریشه در روایتی شخصی از خانواده‌ی خود کارگردان دارد.
سینما، ابزاری برای ساختن گذشته
سیمون در گفت‌وگو با خبرنگار کن توضیح می‌دهد که ایده ساخت «رومریا» از حس سرخوردگی نسبت به گذشته و تلاش برای بازسازی هویتی گمشده نشأت گرفته است.
او می‌گوید:
«پدر و مادرم را در کودکی از دست دادم؛ هر دو به دلیل ایدز. دهه ۸۰ میلادی در اسپانیا دوره‌ای بود پر از آزادی و هم‌زمان گرفتار در دام مواد مخدر. بسیاری از خانواده‌ها در آن دوره از هم پاشیدند.»
سیمون تأکید می‌کند که این فیلم راهی برای ساختن روایت شخصی خود است:«وقتی نتوانی هویتت را از طریق دیگران تعریف کنی، می‌توانی آن را از طریق خلق اثر شکل دهی. سینما برای همین است: ساختن تصاویری که وجود ندارند.»
بازگشت به گذشته، برای آشتی با آن
این فیلم بیش از آن‌که شرح یک تراژدی باشد، درباره‌ی حافظه خانوادگی و چگونگی مواجهه با گذشته است. به گفته سیمون، مهم‌ترین چالش او حفظ لحنی متعادل و پرهیز از قضاوت یا دراماتیزه‌کردن افراطی اتفاقات گذشته بوده است.
گالیسیا، زمینی برای بازسازی خاطرات
سیمون درباره اهمیت فیلم‌برداری در گالیسیا گفت:«من از طرف مادرم کاتالان و از طرف پدرم گالیسیایی‌ام. این فیلم فرصتی بود تا به سرزمین پدری‌ام بازگردم؛ جایی که والدینم عاشق شدند، و خاطراتشان هنوز در فضاهای آنجا زنده است.»
فیلم در شهر ویگو و در سواحل اقیانوس اطلس فیلم‌برداری شده و از تنوع لوکیشن‌ها برخوردار است. سیمون تأکید می‌کند که روند تولید فیلم مانند ساخت چند فیلم مختلف در هفته‌های مختلف بود:«چالش‌برانگیزترین هفته، همان هفته‌ای بود که بیشترین شخصیت‌ها در آن حضور داشتند. اما در عین حال، زیباترین بخش پروژه هم بود؛ چون لحظاتی ناب و زنده در میان جمعیت رخ می‌دهد که عاشق ثبت آن‌ها هستم.»
منبع: festival-cannes