چرا سریال خانه سبز هنوز محبوب است؟
اختصاصی سلام سینما - به‌تازگی بازپخش سریال محبوب «خانه سبز» از شبکه آی فیلم به پایان رسید. «خانه سبز» یک مجموعه تلویزیونی ایرانی به کارگردانی بیژن بیرنگ و مسعود رسام بود که در سال‌های 1373 و 1374 تولید شد و برای اولین بار در سال 1375 از شبکه دو روی آنتن رفت. داستان این مجموعه در مورد سه نسل از یک خانواده همراه با جد بزرگشان است که گاه به صورت روح ظاهر می‌شود. این سه نسل در یک ساختمان زندگی و در کنار هم ماجراهای مختلفی را تجربه می‌کنند.
خسرو شکیبایی، مهرانه مهین‌ترابی، حمیده خیرآبادی، داریوش اسدزاده، اکرم محمدی، اسماعیل محرابی، فرخ نعمتی، اکرم محمدی و آرش نادی از بازیگران «خانه سبز» بودند.
بیشتر بخوانید:
جانشین سریال خانه سبز در شبکه آی فیلم مشخص شد
نگاهی به بازخوردهای این سریال میان مردم نشان می‌دهد که «خانه سبز» کماکان از محبوبیت زیادی برخوردار است. این در حالی است که در سال‌های اخیر، جز معدود مواردی همچون سریال «پایتخت»، مجموعه‌های تلویزیونی در جذب نظر مثبت مخاطب و حتی یافتن تماشاگران پرتعداد ناموفق نشان داده‌اند. چه عواملی باعث شده تا «خانه سبز»، نزدیک به سه دهه بعد از ساخت، هنوز محبوب باشد؟
- یک سریال واقعا خانوادگی
«خانه سبز» یک سریال خانوادگی به تمام معنا است. جزیی‌نگری بیژن بیرنگ و زنده‌یاد مسعود رسام در خلق کاراکترهایی از همه سنین و با روحیات مختلف باعث شده تا تقریبا هر تماشاگری بتواند به‌شکل ویژه با لااقل یکی از شخصیت‌های سریال همذات‌پنداری کند. «خانه سبز» مجموعه‌ای است که تمام اعضای خانواده می‌توانند ساعت‌هایی را به دیدن آن اختصاص دهند و از تماشای آن لذت ببرند.
- نمایش روحیات دلنشین ایرانی‌ها
در دوره‌ای که خودکوچک‌بینی به یکی از معضلات بزرگ ما تبدیل شده است و بسیاری از فیلم‌ها و سریال‌های ایرانی تصویر ناخوشایندی از ما مردم می‌سازند، تماشای اثری تلویزیونی که ویژگی‌های دلچسب و دوست‌داشتنی زندگی روزمره ایرانی‌ها را یادآوری می‌کند طعم دلچسب‌تری دارد. «خانه سبز» به یاد ما می‌آورد که جنبه‌های جذاب و دلنشین ایرانی‌ها لزوما قرار نیست ناشی از انجام کارهای خارق‌العاده‌ای باشد بلکه بسیاری از اقدامات ساده زندگی روزمره ما قابل تحسین است.
- اجرای طبیعی و بی‌ادا
«خانه سبز»، در یک کلام، سریال بی‌ادایی است. بیرنگ و رسام هرگز به سمت اجرایی خودنمایانه حرکت نکردند و این به یکی از برگ‌های برنده سریال تبدیل شده است. جای دوربین و زوایای آن هیچ‌گاه جلب نظر نمی‌کنند و سازندگان «خانه سبز» سعی کرده‌اند در هر نما دوربین جایی قرار داشته باشد که انگار هر کدام از ما داریم از زاویه یکی از اعضای همان خانواده به ماجرا نگاه می‌کنیم. این انتخاب‌های درست باعث شده تا همدلی با آدم‌های دوست‌داشتنی این خانواده کار بسیار ساده‌ای باشد. بیرنگ و رسام با اجرای حساب‌شده اما ناپیدا و متواضعانه خود باعث شده‌اند تا مدام احساس کنیم ما هم یکی مثل شخصیت‌های «خانه سبز» هستیم.
- غلظت عواطف و احساسات
بیرنگ و رسام در مهم‌ترین آثار خود رویکردی بیشینه‌گرا (ماکسیمالیستی) در پیش می‌گرفتند به این معنا که هیچ خسّتی در برون‌ریزی عواطف شخصیت‌ها از خود نشان نمی‌دادند. این امر باعث می‌شد که آثار آنان در دوره اوج فعالیت‌های‌شان با مخاطبان احساسی ارتباط خوبی برقرار کند. «خانه سبز» اوج این رویکرد محسوب می‌شود. آدم‌ها در این سریال به‌راحتی عواطف خود را بروز می‌دهند و جای ابهامی برای تماشاگر بازی نمی‌گذارند. ضمن این‌که عواطف آن‌ها آن‌قدر ملموس و عمومی است که طیف گسترده‌ای از تماشاگران می‌توانند با آن‌ها پیوند محکمی برقرار کنند.
- تیم بازیگری
ویژگی قبلی می‌توانست به پاشنه آشیل «خانه سبز» تبدیل شود اگر تیم بازیگری سریال در اوج نبود. در راس این تیم خسرو شکیبایی قرار داشت. شکیبایی در زمان ساخت و پخش «خانه سبز» در اوج محبوبیت به‌عنوان یک ستاره بود اما به‌خوبی توانسته بود اجرایی طبیعی و باورپذیر از یک آدم معمولی و دلنشین ارائه دهد. او، در مقام فوق‌ستاره آن سال‌ها، کوچک‌ترین تلاشی برای خودنمایی در «خانه سبز» انجام نمی‌دهد و اجرایش کاملا در انطباق با رویکرد کلّی و بی‌ادای سریال قرار دارد. در ضمن هماهنگی میان بازیگران «خانه سبز» غبطه‌برانگیز است. اجرای تک‌تک بازیگران به‌قدری طبیعی و صمیمی است که انگار تیم بازیگران واقعا سال‌ها در یک مجتمع مسکونی با یکدیگر زندگی کرده‌اند.
- ساخت دنیایی آرمانی
بیژن بیرنگ زمانی در مورد «خانه سبز» به این اشاره کرده بود که او و همکارانش همواره و از جمله در «خانه سبز» سعی کردند از نگاه واقع‌گرایانه فاصله بگیرند و به تصویری آرمانی از یک خانواده برسند. چه‌کسی گفته که واقع‌گرایی (آن‌طور که این روزها در فیلم‌ها و سریال‌ها زیاد می‌بینیم) لزوما و تحت هر شرایطی خوب است؟ گاه می‌توان با مقداری آرمان‌گرایی به تصویری جذاب از مناسبات خانوادگی یا کاری رسید. همان‌قدر که یک درام واقع‌گرا می‌تواند دقیق و جذاب باشد، یک تصویر آرمانی هم (اگر اغراق‌شده و به‌کلی دور از جامعه به‌نظر نرسد) می‌تواند تماشاگران انبوه را جلب کند.
