برداشت اشتباه لوکا گوادانینو از کنسل کالچر در فیلم After the Hunt
.jpg?w=1200&q=75)
فیلم «پس از شکار» (After the Hunt) با کارگردانی لوکا گوادانینو و فیلمنامه‌ای از نورا گرت، تلاشی جاه‌طلبانه برای پرداختن به بحث‌های اخلاقی و روابط قدرت در دانشگاه است، اما همان‌قدر که می‌خواهد جسور باشد، از درک عمیق موضوع بازمی‌ماند.
گوادانینو که سال گذشته با فیلم (Challengers) نگاهی حساس به روابط و جنسیت ارائه داده بود، این‌بار در روایت بحران اخلاقی استادان دانشگاه ییل دچار لغزش شده است.
داستان درباره آلما (جولیا رابرتس) و هنک (اندرو گارفیلد) دو استاد فلسفه است که با شکایت یکی از دانشجویان‌شان، مگی (آیو ایدبیری)، به اتهام آزار جنسی مواجه می‌شوند. اتهامی که نه‌تنها آینده حرفه‌ای‌شان، بلکه زندگی شخصی‌شان را تهدید می‌کند. با این حال فیلم، به‌جای واکاوی صادقانه قدرت، جنسیت و مسئولیت، به سطحی‌ترین شکل ممکن به بحران می‌پردازد و از «فرهنگ لغو» صرفاً به‌عنوان عنصر جنجالی استفاده می‌کند.
نقدها بر این باورند که «پس از شکار» نه درک درستی از فضای دانشگاهی امروز دارد و نه می‌داند می‌خواهد چه باشد: یک تریلر روان‌شناختی یا مطالعه‌ای دقیق از شخصیت آلما. تصمیم‌های غیرمنطقی شخصیت‌ها و فیلمنامه‌ای ضعیف باعث شده حتی بحث‌های فلسفی آنان درباره فوکو هم توخالی به نظر برسد.
با این همه، جولیا رابرتس در یکی از بهترین بازی‌های دوران خود، پیچیدگی و سرکوب درونی آلما را به‌خوبی به تصویر می‌کشد و حضورش فیلم را تا حدی از سقوط کامل نجات می‌دهد. ایدبیری نیز بازی قابل‌توجهی دارد، هرچند گارفیلد با اغراق بیش از حد نقش خود را تضعیف می‌کند.
در نهایت، «پس از شکار» بیش از آنکه تحلیلی از فرهنگ لغو باشد، بازتاب ترس نسل قدیمی از تغییر ارزش‌هاست — فیلمی پرادعا اما بی‌درک از تحولات واقعی جامعه.