بازی گیشه ای با اِلِمانهای ارزشی_سیاسی
یک بازی بودار با المانهای سیاسی
"دیدن این فیلم جرم است" یک درام سیاسی گروگانی و دلهره آور ایرانی با دیالوگ های حساب شده و شخصیت پردازی خوب است. ماجرایی جذاب درکنار بازی ها حساب شده و باور پذیر تجربه ی بیادماندنی از دیدن فیلم در ذهن مخاطب عام ته نشین خواهد کرد. اما این نتیجه گیری برای مخاطب خاصتر زیاد قابل استناد نیست.
استفاده از فرمول تحریک احساسات ملی با استارت غیرتمندی و ناموس پرستی همیشه با جذب مخاطب عام و گیشه فعال همراه بوده است. فیلم چیزی بین لاتاری و بعدظهر سگی و آژانس شیشه ای در زمان حاضر است. فیلم از امتیازبالایی در استفاده آزادانه از آیتم هایی دارد که احتمالا کوچکترین آنها در فیلمهای دیگر باعث لغو مجوز میشد. منطق حمله به سفارت، بطری نوشابه، پایگاه بسیج، امنیت ملی، نیروهای اطلاعات، مجوز حمل اسلحه برای نمایندگان وافراد خاص، رابطه ی فرزند یک آیت الله باتبعه ی مست انگلیسی، اقتدار بین المللی و...
فیلم خطوط قرمز دیگری راهم غلغلک میدهد. قرار دادن بسیج مقابل نیروهای اطلاعاتی و نقش آن در تحقیر امنیت ملی از یک طرف ، وارد کردن اتهام ضد نظام به بسیجیان پایگاه از طرف دیگر باعث میشود مخاطب به مجوز داشتن فیلم شک کند و نام فیلم در ذهنش تداعی شود. فیلم برای گیشه مناسب است در صورتی که یک سور هم به بسیجیان میدهد و شاید از نظر محتوایی همانطور که خیلی ها را راضی از سالن مشایعت میکند ، برخی دیگر را ناراضی و مخالف به سوی خانه روانه کند.
نقدهایی هم برفیلم وارد است. برخی استدلال ها در فیلم با قدرت اقناع کافی طراحی نشده اند. دلیل خاصی برای برخی بازی ها و انتخاب بازیگران متصور نیست. بنظر میرسد فیلمساز از نام حمیدرضا پگاه و امیر آقایی بیشتر وام گرفته تا بازیشان. اینکه سناریست چرا بازپسگیری اقتدار ملی را به پشت در واگذار کرد و چرا تلاش کرده نیروهای حافظ نظام را روبروی پایگاه بسیج قرار دهد خود جای سوال است. اگرچه تلاش وی در نمادسازی تفکرات مختلف در اعضای پایگاه بسیج در نوع خود جالب است.