رگ خواب ملودرامی عاشقانه از کارگردانی صاحب سبک و خوش فکر است که با روایتی خطی قصد طرح موضوعی اجتماعی را دارد که تا حدودی از پس آن برآمده است. 

چهارمین اثر سینمایی حمید نعمت الله از لحاظ فرم سینمایی دیالوگ نویسی و فیلم برداری اثری چشم نواز و قابل قبول است، فاکتورهایی که در نیمه اول فیلم خودنمایی بیشتری دارد. نوع قاب بندی و تصویر برداری فیلم به طرز ماهرانه ای مخاطب را با خود همراه و در انتقال حس عاشقانه و رمانتیک راوی داستان اثر را یاری میکند؛قوتی که البته در نیمه ی دوم فیلم رفته رفته کم رنگ و کم رمق تر می شود.

فیلم با سبک روایی اول شخص و مونوگ های کاراکتر اصلی فیلم مینا "لیلا حاتمی"  به نوعی روایتگر محاکات درونی زنی سرخورده و پریشان است که به دنبال یافتن مأمن و پناه گاهی برای رسیدن به آرامش می باشد. موضوعی که فیلم در سکانس آغازین آن با صحنه ای از دادگاه خانواده و طلاق مینا آغاز و با تحولی درونی بر سر مزار پدر وی پایان می یابد.

در شخصیت پردازی رگ خواب که دو شخصیت اصلی بیشتر ندارد، اثر از طریق خود کاراکتر مینا وی و ویژگی های شخصیتیش را به خوبی به مخاطب معرفی میکند و از زاویه دید وی به معرفی شخصیت دیگر داستان یعنی کامران می پردازد.فیلم در مدل قصه گویی خود دچار اشکالاتی در نحوه مدیریت می باشد؛ اشکالاتی که نحوه روایت و کشش داستان را در دقایقی از فیلم به چالش می کشد و به نوعی خط سیر سعودی آن رها می شود. داستان رگ خواب در کنش صعودی خود تا نقطه اوج که رسیدن موقتی مینا به آرزویش است به خوبی پیش میرود اما در کنش نزولی و در دقایقی حرفی برای گفتن ندارد به طوری که اگر قسمت هایی از آن را حذف کنیم اتفاقی برای فیلم نمی افتد؛ سیری که در چند سکانس پایانی دوباره به کنش سعودی تبدیل و با اتفاقاتی فاجعه بار و در نهایت با تحول درونی مینا  نتیجه گیری و به سرانجام می رسد؛

در مجموع فیلم رگ خواب با نشان دادن سیر تحول درونی یک زن مطلقه "مینا" و اشاره به برداشت ها و رویکرد های اشتباه وی و همچنین پرداختن ضمنی به برخی از مشکلات این قشر از جامعه بدور از سیاه نمایی تا حدودی موفق عمل کرده است؛ موفقیتی که می توانست با پرداختی رئالیستی تر و پرهیز از اغراق در ویژگی های شخصیتی مینا، کاستن از نوسانات فیلمنامه و البته با حذف سکانس های اضافه به اثری کم نقص تر تبدیل شود.