قضاوت با مخاطب!
بعد از سر و صداهای ساخته پیشین درمیشیان در جشنواره سی و دوم، از کاندید شدن در رشته های مختلف جشنواره تا استقبال خوب مردمی، ممیزی و عاقبت، اکران عمومی نشدنش، اهالی سینما و مردم منتظر کار جدید این کارگردان که «لانتوری» نام دارد بودند.
اگرچه اثر تازه این فیلمساز باز هم دست روی مسائلی گذاشته که جامعه امروزی ما با آن درگیر است اما در آن از قدرت روایی درمیشیانِ «عصبانی نیستم»، خبری نیست. وی در فیلم جدید خود فقط به یک موضوع اجتماعی نپرداخته و در واقع داستانی را روایت کرده که بسیاری از مسائل را در بردارد. مونولوگ های فراوان و صحنه های دلخراش اگرچه در سکانس هایی از فیلم، همچون گفت و گوی پاشا (با نقش آفرینی نوید محمد زاده) با خودش در سلول انفرادی، می توانست خوب، ملموس و تاثیرگذار باشد اما همین موضوع یکی از نقاط ضعف این فیلم هم محسوب می شود.
درمیشیان در «لانتوری» شبیه به کسی می ماند که آشفته و سراسیمه به بیان دغدغه ها و مشکلاتش پرداخته است. این کارگردان می خواهد از دردهای جامعه اش سخن بگوید اما این بار بر خلاف « عصبانی نیستم» در نوع روایت خود اشتباهاتی را مرتکب شده است. در یک جمله،حرف فیلم خوب است اما نوع بیانش نه!
از نکات مثبت بارز و قابل بیان فیلم می توان گفت، «لانتوری» از موضوع خوبی برخوردار است. همچنین شخصیت های متفاوت و حتی در تقابل با یکدیگر فیلم، قضاوت را به مخاطب می سپارد و به او نمی گوید چه چیزی خوب است یا بد!