واکنش سعید روستایی به حواشی فیلم مجوزدارش در جشنواره کن | حجاب انتخاب من نیست

سعید روستایی، کارگردان فیلم «زن و بچه»، در پاسخ به انتقادهایی که نسبت به رعایت حجاب اجباری در این فیلم و دریافت مجوز ساخت آن از مسئولان حکومت ایران مطرح شده، اعلام کرد که حجاب انتخاب او نیست، اما به گفته‌ خودش «بخشی از زندگی ما در ایران است».

او در بیانیه‌ای که در اختیار نشریه ورایتی قرار داده، با ابراز تعجب از اینکه از سوی برخی افراد خارج از ایران به همکاری با حکومت جمهوری اسلامی متهم شده، گفته است که تا یک قدمی زندان رفته و از سوی حکومت به عنوان دشمن شناخته شده است.

روستایی با معرفی فیلم تازه‌اش به عنوان اثری «مستقل»، دریافت مجوز ساخت و نمایش آن از سوی مقام‌های حکومتی را «تنها راه مصالحه» توصیف کرده تا بتواند داستان زنی را روایت کند که «علیه جامعه مردسالار می‌جنگد».
در گزارش ورایتی، همچنین توضیحاتی از سوی شرکت فرانسوی گودفلاس، پخش‌کننده و یکی از تهیه‌کنندگان فیلم «زن و بچه»، ارائه شده که در آن تأکید شده این فیلم هیچ ارتباطی با حکومت ایران ندارد و حمایتی از دولت دریافت نکرده است.

همچنین یکی از نمایندگان فیلم (که نامش اعلام نشده) به ورایتی گفته جمال ساداتیان نقشی در تأمین سرمایه این فیلم نداشته و به گفته این نماینده «تهیه‌کننده واقعی فیلم نیست و تنها مجوز ساخت آن را گرفته است».

متن کامل بیانیه‌ سعید روستایی را که در نشریه ورایتی منتشر شده را در ادامه می‌خوانید: 

«من از صمیم قلب صحبت می‌کنم. همان چیزهایی را که فقط در خلوت، بین دوستان نزدیک، زمزمه می‌کنیم، حالا اینجا، به همه شما می‌گویم: زن، بچه. زن و بچه. فیلم چهارم من درباره زنی است که در مقابل تمام مردانی که مقابلش هستند و در مقابل جامعه‌ای مردسالاری که او را از تمام حقوقش، از جمله حق مادر بودن، محروم می‌کند، می‌ایستد.

حجاب انتخاب من نیست، اما بخشی از زندگی ما در ایران است. این قانونی است که به زنان تحمیل شده است، اما ما با عادت به مقاومت درونی به آن بزرگ شده‌ایم، برای آزادی. پس از اعتراضات کوی دانشگاه، پس از اعتراض‌های 1388، پس از اعتراض‌های دی‌ماه 1396، پس از اعتراض‌های آبان 1398، فیلمسازان ساکن ایران به ساخت فیلم ادامه دادند. و در آن سال‌ها، برخی از مهم‌ترین آثار تاریخ سینمای ایران - از جمله فیلم‌های نامزد اسکار - ساخته شدند.

فیلم قبلی من، «برادران لیلا»، به گفته مقامات مسئول، متهم به پیش‌بینی قیام زنان و همراهی در حرکت بخشیدن به دومینوی آن جنبش شد. در نتیجه، ده‌ها بار برای بازجویی احضار شدم، به دادگاه‌های مختلف کشانده شدم  و تا یک قدمی زندان رفتم. در نهایت، فیلم توقیف شد و سپس به طور غیرقانونی در ایران پخش شد. به زندان محکوم و از کار منع شدم. از سوی حکومت به عنوان «دشمن» نامیده شدم.

من فیلمی درباره زنی ساخته‌ام که علیه جامعه مردسالار می‌جنگد، و برایم عجیب است که توسط برخی افراد در خارج از ایران به همکاری با حکومت متهم شده‌ام.

«زن و بچه» با رنج و سختی فراوان، با بودجه بخش خصوصی و همکاری یک شرکت تولیدی فرانسوی ساخته شد. این فیلم بخشی از نوعی سینمای مقاومت است که در دوران ریاست جمهوری ابراهیم رئیسی در آستانه نابودی بود. ما «زن و بچه» را ساختیم تا سنت سینمای اجتماعی را که در بافت ما ذاتاً سیاسی است، احیا کنیم. ما این فیلم را ساختیم تا تصویری از زنان و مادرانی ارائه دهیم که در برابر یک سیستم مردسالارانه محکم ایستاده‌اند.

«زن و بچه» یک فیلم مستقل است. تنها راه مصالحه، گرفتن مجوز بود که مجبور به گرفتنش شدم تا بالاخره بتوانم داستان زنی را تعریف کنم که در سرم فریاد می‌زد و منتظر دیده شدن بود.»