نقد و بررسی فیلم بازی را بکش به کارگردانی محمدابراهیم عزیزی

فیلم بازی را بکش به کارگردانی محمدابراهیم عزیزی، بر اساس یک رویداد واقعی ساخته شده است. داستان فیلم حول محور یک مسابقه فوتبال در دسته‌های پایین فوتبال ایران در یکی از شهرهای شمالی کشور می‌چرخد، جایی که یک بازیکن بر اثر ضربه‌ای از سوی بازیکن دیگر جان خود را از دست می‌دهد. این اتفاق ناگوار، پای بحث شرط‌بندی در فوتبال را به میان می‌کشد و روایت فیلم را به سمت افشاگری و تنش‌های پس از حادثه سوق می‌دهد.  

آغاز طوفانی، اما روایت کند 

فیلم در همان دقایق ابتدایی به نقطه اوج می‌رسد و سریعاً وارد بحران اصلی می‌شود. اتفاقی که معمولاً در میانه یا پایان یک فیلم رخ می‌دهد، اینجا در ابتدا رخ می‌دهد و از همین رو، انتظار می‌رود که گره‌های بعدی داستان بتوانند تنش و کشش کافی را ایجاد کنند. اما این اتفاق نمی‌افتد. پس از نقطه آغازین پرتنش، مدت زیادی طول می‌کشد تا گره‌های بعدی شکل بگیرند، و همین موضوع باعث افت ریتم و از بین رفتن بخشی از درگیری احساسی مخاطب می‌شود.  

فاجعه‌ای که مخاطب را درگیر نمی‌کند 

با اینکه داستان فیلم درباره یک تراژدی واقعی است و پایان آن نیز به شکلی دردناک رقم می‌خورد، اما فیلم نمی‌تواند این فاجعه را به‌درستی به مخاطب منتقل کند. به دلایل مختلف، از جمله روایت کند و شخصیت‌پردازی‌های نه‌چندان عمیق، فیلم موفق نمی‌شود که تماشاگر را به لحاظ احساسی درگیر کند. به همین دلیل، با اینکه در حال تماشای یک داستان تلخ هستیم، تأثیرگذاری لازم را حس نمی‌کنیم.

محسن کیایی در نقش اصلی؛ تلاشی که کافی نیست 

محسن کیایی نقش اصلی فیلم را ایفا می‌کند و تلاش زیادی برای جان بخشیدن به شخصیت خود دارد، اما در نهایت بازیگری متوسط باقی می‌ماند. او فاقد حس و حال خاصی در این نقش است و همین باعث می‌شود که نتواند احساس سمپاتی مخاطب را جلب کند. با اینکه سعی او در ارائه یک اجرای باورپذیر مشهود است، اما در نهایت نتیجه‌ای فراتر از حد انتظار ارائه نمی‌دهد.

شخصیت‌هایی که عمق ندارند 

یکی دیگر از مشکلات فیلم، ضعف در پردازش شخصیت‌های فرعی است. تقریباً تمام بار داستان بر دوش شخصیت محسن کیایی قرار گرفته و سایر کاراکترها حضور چندان پررنگی ندارند.  آن‌ها بیشتر در حاشیه روایت قرار می‌گیرند و همین موضوع باعث شده که فیلم از نظر شخصیت‌پردازی تک‌بعدی به نظر برسد. با این حال، یکی از نکات جالب فیلم، حضور شخصیتی است که هرگز دیده نمی‌شود، اما اعمال او در طول داستان افشا می‌شود. این ایده، یکی از معدود نقاط قوت فیلم در ایجاد حس تعلیق است.  

در نهایت، بازی را بکش علی‌رغم پرداختن به موضوعی جذاب و ملتهب، در ایجاد یک روایت درگیرکننده چندان موفق عمل نمی‌کند و نمی‌تواند فاجعه‌ای را که محور داستانش است، به شکلی تأثیرگذار به مخاطب منتقل کند.