فیلم The Man in My Basement؛ بازی ذهنی ویلم دفو و کوری هاوکینز در فیلمی پراکنده و کم‌رمق
فیلم «مردی در زیرزمین من» (The Man in My Basement) که بر اساس رمان والتر موزلی ساخته شده، نوید کاوشی در موضوعاتی چون نژادپرستی، تاریخ، اخلاق و معنای زندگی را می‌دهد، اما تلاش برای ترکیب همه این مضامین باعث شده روایت پراکنده و فاقد انسجام جلوه کند. اگرچه دفو و هاوکینز در بازی‌های خود تنش و انرژی قابل توجهی ایجاد می‌کنند، اما فیلم به سرعت رمق خود را از دست داده و تأثیرگذاری‌اش را کاهش می‌دهد.
«مردی در زیرزمین من» داستان «چارلز» (با بازی کوری هاوکینز) را روایت می‌کند؛ مردی افسرده و گرفتار مشکلات مالی که به پیشنهاد مردی مرموز (ویلم دفو) تن می‌دهد و زیرزمین خانه‌اش را در ازای مبلغی هنگفت اجاره می‌دهد. تصمیمی که از ابتدا با هشدارهای ذهنی همراه است، به‌تدریج ابعاد تاریک‌تری پیدا می‌کند و وارد حوزه‌های فلسفی و اجتماعی می‌شود.
هاوکینز در نقش مردی غمگین که میان فشارهای مالی، سوگواری و روابط ازهم‌گسیخته دست‌وپا می‌زند، تصویری واقعی و پرجزئیات ارائه می‌دهد. اما همان‌طور که شخصیت چارلز در مسیر داستان سردرگم‌تر می‌شود، روایت فیلم نیز دچار آشفتگی می‌گردد. تکرار صحنه‌های کابوس‌وار، استفاده بیش از حد از شوک‌های لحظه‌ای و فقدان تعلیق مداوم، باعث می‌شود بسیاری از موقعیت‌های ترسناک فیلم بی‌اثر جلوه کنند.
اگرچه فیلم تلاش دارد با افزودن لایه‌هایی از نمادپردازی و موقعیت‌های تکان‌دهنده ــ از صحنه‌های عجیب تا شوخی‌های ناخوشایند درباره بدن ــ مخاطب را درگیر کند، اما نتیجه بیشتر به شلوغی و بی‌هدف بودن نزدیک است. درحالی‌که رمان موزلی بستری غنی برای کاوش در مسائل اجتماعی و روان‌شناختی فراهم کرده، اقتباس سینمایی لطیف بیشتر به مجموعه‌ای از ایده‌های نیمه‌کاره و پراکنده شبیه است.
با وجود چند صحنه محدود و بازی‌های قدرتمند دو بازیگر اصلی، «مردی در زیرزمین من» در نهایت نتوانست انتظارات را برآورده کند و به اثری ماندگار در ژانر وحشت-درام تبدیل شود.