سهم کیک محبوب من زندان شد!
در روزهایی که در شبکه نمایش خانگی بسیاری از تولیدات در شمایل متفاوت و ادبیات مثبت هجده به نمایش درمی‌آیند و در آن‌ها نمایش انواع پوشش‌ها و حتی تماس‌های فیزیکی با مجوز رسمی پخش همراه است، صدور حکم زندان برای بهتاش صناعی‌ها و مریم مقدم، سازندگان فیلم کیک محبوب من، بیش از پیش نشان‌دهنده تضادها و رویکردهای متناقض در ساختار نظارتی و تصمیم‌گیری فرهنگی کشور است.
این‌که چگونه برخی آثار با عبور از خطوط قرمز رسمی موفق به دریافت مجوز نمایش می‌شوند، اما فیلمی چون کیک محبوب من که درون‌مایه‌ای انسانی و هنرمندانه دارد، با چنین برخوردی مواجه می‌شود، پرسشی جدی و بنیادین درباره سیاست‌های دوگانه و سلیقه‌ای حاکم بر فضای فرهنگی ما به‌وجود می‌آورد.
حضور شخصیت زن بی‌حجاب در این فیلم، برخلاف تصور، انتخابی هنجارشکن محسوب نمی‌شود. بلکه ادامه همان رویکرد دیرینه‌ای است که در سینمای ایران نسبت به بازیگران مسن زن اتخاذ شده؛ جایی که همواره امکان و انعطاف بیشتری برای نمایش بخشی از مو یا پوشش متفاوت برای این گروه سنی در نظر گرفته می‌شد. اما اکنون، برخورد با عوامل فیلم کیک محبوب من، برخوردی غیرمنصفانه با یک اثر هنری محسوب می‌شود که از قضا توانسته دستاوردهایی بین‌المللی نیز برای سینمای ایران به همراه داشته باشد.
کیک محبوب من نه تنها در جشنواره‌های معتبر خارجی حضوری چشم‌گیر داشته، بلکه با فروش قابل توجه جهانی، به عنوان فیلمی مهم و اثرگذار در تاریخ معاصر سینمای ایران شناخته می‌شود. این احکام، نه تنها نمی‌توانند چنین فیلمی را از حافظه فرهنگی و سینمایی کشور حذف کنند، بلکه شاید تنها به تحکیم جایگاه آن به عنوان یک اثر سانسورشده و مظلوم کمک کنند.
در نهایت، باید پرسید: رویکردهای متناقضی که از یک‌سو نمایش زن را در بسترهای تجاری و سهل‌گیرانه آزاد می‌گذارند، و از سوی دیگر، با آثاری متفکر و مستقل برخورد قهری دارند، چه معنایی برای جامعه، هنرمند و حتی خود سیاست‌گذاران فرهنگی دارد؟ این دوگانگی نه تنها اعتماد عمومی را کاهش می‌دهد، بلکه هویت سینمای مستقل را نیز تهدید می‌کند.