اشتباهات مریل استریپ و قدرت بازیگری در The Bridges of Madison County

فیلم «پل‌های مدیسون کانتی» (The Bridges of Madison County)، اقتباسی از رمان پرفروش رابرت جیمز والر، یکی از موفق‌ترین درام‌های عاشقانه دهه ۹۰ میلادی بود. این فیلم که در تابستان ۱۹۹۵ اکران شد، در میان انبوهی از آثار پرهزینه مانند (Braveheart)، (Apollo 13) و (Batman Forever) توانست با بودجه ۲۲ میلیون دلاری، بیش از ۱۷۵ میلیون دلار فروش جهانی داشته باشد و مریل استریپ را تا نامزدی اسکار بهترین بازیگر زن پیش ببرد.

در کتاب زندگی‌نامه‌ای (Clint) نوشته شاون لوی، استریپ فاش کرده که هنگام تماشای نسخه نهایی فیلم، از انتخاب برداشت‌هایی که خودش آن‌ها را «اشتباه» می‌دانست، شگفت‌زده شده است:

«به کلینت گفتم، می‌دانی چه چیزی را دوست دارم؟ این‌که تو از همه اشتباهاتم استفاده کردی!»

کلینت ایستوود که به سبک کاری ساده، سریع و بی‌حاشیه‌اش معروف است، معمولاً بازیگرانش را زیاد هدایت نمی‌کند و تنها یکی دو برداشت از هر صحنه می‌گیرد. استریپ می‌گوید این رویکرد ابتدا او را غافلگیر کرد، اما در نهایت باعث شد حس صداقت و خودانگیختگی بیشتری در بازی‌اش شکل بگیرد.

ایستوود که سال‌ها پیش از کارگردانی، بازیگر فیلم‌های معروفی چون (Dirty Harry) بود، شیوه کاری خود را از دان سیگل، کارگردان آن فیلم‌ها، آموخته بود — روشی که تمرکز را بر سرعت، سادگی و واقع‌گرایی می‌گذارد و به گفته بسیاری از بازیگران، باعث خلق حس «زندگی واقعی» در صحنه می‌شود.

در «پل‌های مدیسون کانتی»، استریپ در نقش فرانچسکا، زنی ایتالیایی در دهه ۶۰ میلادی ظاهر شده که در روستایی آرام در آیووا زندگی می‌کند و در غیاب همسرش، با عکاسی سیّار (با بازی ایستوود) وارد رابطه‌ای کوتاه اما عمیق می‌شود.
فیلم با نگاهی لطیف و آرام به عشق و انتخاب‌های انسانی، به یکی از آثار ماندگار سینمای عاشقانه تبدیل شد.

استریپ در پایان گفته است که اگرچه ابتدا از انتخاب برداشت‌های «ناقص» خود متعجب بود، اما حالا می‌فهمد آن لحظات ناپخته و صادقانه، همان چیزی بود که تماشاگر را درگیر کرد.