مایکل مان در جشنواره لومیر: واقعیت همیشه الهام‌بخش‌ترین فیلمنامه است
مایکل مان، کارگردان صاحب‌سبک آمریکایی، در جشنواره لومیر شهر لیون فرانسه، جایزه افتخاری خود را در حالی دریافت کرد که تمام ۱۲ فیلم بلندش در قالب یک مرور کامل به نمایش درآمد. مان که فعالیت حرفه‌ای خود را از دهه ۱۹۶۰ در فرانسه آغاز کرد، گفت الهامش از جنبش‌های دانشجویی پاریس در سال ۱۹۶۸ و شعار «دوربینت را بردار و به خیابان برو» مسیر زندگی‌اش را تعیین کرد.
او نخستین فیلم بلند خود، (Thief) در 1981، را در جشنواره کن به نمایش گذاشت و از همان ابتدا بر «اصالت واقعیت» در روایت تأکید داشت. در این فیلم، ابزارهای دزدی واقعاً متعلق به جان سانتوچی، سارق واقعی و بازیگر نقش پلیس فاسد، بودند. مان گفت: «در آثارم دنبال چیزهایی می‌روم که نمی‌توان ساخت یا جعل کرد.»
از فیلم (The Jericho Mile) گرفته تا شاهکارهایی چون (Heat) و (The Insider)، مان همواره به سراغ واقعیت‌های مستند رفته است. در (The Jericho Mile) او با زندانیان واقعی زندان فولسوم کار کرد و حتی برایشان مجوز صنفی گرفت تا دستمزد رسمی بازیگری دریافت کنند.
مان درباره الهام از واقعیت در آثارش گفت: «هوش انسانی در فضاهای محدود کم نمی‌شود؛ برعکس، بیشتر می‌شود.» او همین رویکرد را در خلق شخصیت‌های پیچیده پلیس‌ها و خلافکاران دنبال کرده است.
یکی از الهامات اصلی او برای (Heat)، تجربه واقعی افسر پلیس شیکاگویی چاک آدامسون بود که روزی با سارق حرفه‌ای نیل مک‌کالی قهوه نوشید — صحنه‌ای که بعدها به یکی از معروف‌ترین لحظات تاریخ سینما بدل شد.
مان در ادامه به فیلم (The Insider) اشاره کرد و گفت آشنایی نزدیکش با لُول برگمن، تهیه‌کننده برنامه «۶۰ دقیقه»، باعث شد روایت افشاگرانه فساد شرکت‌های دخانیات را از درون تجربه کند.
این کارگردان ۸۱ ساله اکنون مشغول آماده‌سازی (Heat 2) است و تأکید دارد: «چه در مورد تبهکاران بنویسم و چه در مورد قهرمانان، همیشه سراغ واقعیت می‌روم، چون حقیقت، غنی‌تر از هر تخیل دیگری است.»