نه چندان خوب نه بد

عصبانی نیستم دو بخش داره یک بخش که اول فیلم میبینیم که تم رنگی داره و در سکانس آخر فیلم تکرار میشه و تم کلی فیلم که خاکستری و تیره ست فیلم شدیدا از ضعف نویسندگی رنج می برد انتهای نامعلوم فیلم که البته از اواسط فیلم قابل پیش بینی هست  با این حال بازی خوب نوید محمدزاده و باران کوثری و کارگردانی تحسین بر انگیز رضا درمیشیان مخاطب رو تا حدودی راضی نگه می داره اما درمیشیان نتونسته آنقدری که در کارگردانی موفق بوده در نویسندگی خودی نشان بدهد و این موضوع شدیدا در فیلم حس میشود

عصبانی نیستم دنباله ای  تو در تو از مشکلات یک جوان دهه شصتی ستاره دار است که می خواهد تمام بی عدالتی های جامعه را در یک قاب به ما نشان بده اما این دنباله های مشکلات نویسنده را آن قدر در خود فرو می برد که دیگر حتی خود نویسنده هم قادر به جمع بندی داستان نیست و ما شاهد یک پایان ضعیف برای سلسله مشکلات نوید هستیم 

خط داستانی فیلم بسیار کند است و اتفاقات فیلم از اواسط فیلم تا حدودی تکراری میشود و این بیننده را خسته می کند . روند کند و تکراری فیلم باعث میشود بازی خوب نوید محمد زاده آن طور که در فیلم های "ابد و یک روز " و یا "بدون تاریخ ، بدون امضا " به چشم آمد به چشم نیاید 

فیلمنامه این فیلم مانند آن است که چند کلمه غیر مرتبط به یکی بدهی بگویی جمله بساز درمیشیان دقیقا همچین حالی را در هنگام نویسندگی این فیلم داشته چندین موضوع را میخواسته در یک فیلم جا بدهد که متاسفانه به هیچ کدام نتوانسته کامل بپردازد و ناگهان تصمیم گرفته که خوب دیگر بس است و پایان را نوشته به طوری که وقتی فیلم در سالن تمام شد نصف سالن به پایان ناگهانی میخندیدند .

در کل عصبانی نیستم رو به کسانی که کوچک ترین دغدغه ذهنی دارن توصیه نمی کنم چون این فیلم یک ساعت و نیم سلسله مشکلات حل نشده را برای شما رغم می زند.