ظاهرا لایه‌های دروغ اولین فیلم اکشن مشترک ایران و فنلاند و با مشارکت بنیاد سینمایی فارابی است. رامین سهراب که هم کارگردانی و سناریونویسی و هم تهیه کنندگی و نقش اول فیلم را بر عهده داشته، اولین حضورش در جشنواره فیلم فجر را تجربه میکند و پیش تر در آمریکا و فنلاند به عنوان کارگردان، بازیگر و بدلکار فعالیت داشته. سهراب درباره فیلمش گفته: لایه های دروغ تنها فیلم اکشن در جشنواره فجر امسال است و امیدوارم است مخاطبان و منتقدان با دید باز آن را بنگرند.

لایه های دروغ را شاید بتوان کلیشه ای ترین فیلم جشنواره چهلم تا این لحظه به حساب آورد. آیتم های دِمُده شده ی سینمای اکشن بکار رفته در فیلم شاید تماشاگران دونسل قبل را هیجان زده میکرد اما اکنون بیشتر مایه ی طنز تماشاگران شده است. فضاسازی اکشنهای دسته چندم اروپایی یا حتی ایرانی دهه های قبل با بازی های بی روح نتیجه ی جالبی را جلوی چشم تماشاگر به نمایش نمیگذارد و بیشتر با یک فیلم اتوبوسی مواجهیم تا یک اثر جشنواره ای.

لایه های دروغ ملغمه ای ست از اِلِمانهای اکشن دهه ی هفتاد شمسی؛ از ساختمان نیمه کاره گرفته تا بادیگاردهای خوش هیکل و آدم ربایی و انتقام و ثروتمندان خلافکار و دیر رسیدن پلیس تا نقش اول بزن بهادر و پایان خوش! حتی بازیهای نابازیگران هم چنگی به دل نمیزند و حضور بازیگرانی مثل کامران تفتی و ارسلان قاسمی در نقش های فرعی و غیرمؤثر جای سوال دارد.

فیلم مملو است از نماهای هلی شات. نماهایی که گویی برای مستندی برای معرفی نقاط گردگشری ایران ضبط شده اند نه اثری اکشن که باید در خدمت قصه ی فیلم و افزایش میزان تاثیرگذاری برمخاطب باشند. فیلمساز خواسته با تنه زدن به ژانر اکشن از اجبار برای منطقی بودن تمام سکانسها رهایی یابد اما همین صحنه های به ظاهر ساده ی اکشن  را هم چندان باورپذیر نساخته است.
ادای کم جان دیالوگها و بازی های سرد و کلیشه ای که با فضای اکشن فیلم منافات فاحشی دارند اگر کنار بگذاریم، فیلم جز چند صحنه ی اکشن کپی شده ی متوسط حرف چندانی برای گفتن ندارد. قصه ای که حدس زدنش کار سختی نیست، زدوخوردهایی که هزاران نمونه بهترش موجود است، موسیقی که اصلا در خدمت فیلم نیست و عدم ارتباط منطقی علت و معلولی هسته ی اصلی قصه از جمله دلایل اصلی ضعیف بودن لایه های دروغ است.

پربیراه نیست اگر بگوییم اکشن های ساموئل خاکیچیان فقید بعد از گذشت این همه سال هنوز هم یک سروگردن از لایه های دروغ بالاتر است. فیلم انگار منشی صحنه نداشته و نه در طراحی صحنه و نه در دکوپاژ و نه حتی جلوه های ویژه که برگ برنده ی هر اکشنی ست ابدا قابل قبول نبوده و فیلم را صرفا به یک زنگ تفریح جشنواره بدل کرده است.لایه های دروغ اثری ست که خواسته جسورانه ، وزنه ی اکشن سینمای ایران را بعد از مدتها سنگین کند، اگر چه این تلاشش قابل توجه است اما آنچنان نابالغ است که به ذهنیت مخاطب اکشن دوست صدمه وارد میکند.

این نقد کوتاه در روزهای برگزاری چهلمین جشنواره فیلم فجر نگاشته شده و پیشاپیش از وجود هرگونه اشتباه سهوی در نگاشت آن پوزش میطلبم.