کیارستمی و عصای گمشده از آخرین ( و شاید هم  آخرین)  آثار آموزشی باقی مانده از کسی ست که به زعم "گُدار" سینما با او تمام میشود. 

مستند آموزشی "کیارستمی و عصای گمشده" که به کوشش "محمودرضا ثانی" و "بهروز نشان" از راشهای فراموش شده ی فستیوالی در اسپانیا زنده شد ، شاید از شفاف ترین تجارب حضور در محضر استادی چون کیارستمی باشد که بتواند تا مدتها ذهن فعالان و دوستداران سینما را به خود مشغول کند.

این فیلم مستند ۹۰ دقیقه ( در کنار یک نسخه ی ۲۱۰ دقیقه) ای را در یک اکران کاملا خصوصی به دعوت ، تهیه کننده ی اثر دیدم. نود دقیقه ی گزینش شده از چیزی حدود هشتاد ساعت فیلم از یکی از کارگاه های آموزش فیلم سازی عباس کیارستمی در حاشیه یک فستیوال فیلم در اسپانیا. کیارستمی در این فیلم ده دستور برای ساخت یک فیلم ارائه میکند و تلاش دارد بگوید فیلم سازی از ایده آغاز میشود، شاخ و برگ میگیرد ، وارد چارچوب میشود ، هرس میشود ، فرم برآن مینشیند و خروجی با رنگ و بویی جدید ساخته میشود. تجربه ای نو و ارزشمند در عین سادگی. 

قرار بود نام فیلم بعلت قرابت نام کیارستمی با عدد ۱۰ و اشاره به ۱۰ دستور فیلم سازی کیارستمی ، "ده فرمان" گذاشته شود اما گویا خودِ کیارستمی با نگاهی به ماجرای "کور و عصا" از "رومی" ،نام "عصای گمشده" را پیش از مرگ پیشنهاد داده بود و در نهایت پس از مرگش به "کیارستمی و عصای گمشده" تبدیل شد. 

فیلم کمی یکنواخت و کند است که البته با توجه به ژانر ، نوع نگاه فیلم ساز، اتمسفر کلاسها و شخصیت کیارستمی قابل توجیه است و باید در ژانر مستند به بوته ی نقد گذاشته شود. تمام حرف کیارستمی دراین فیلم شاید در این خلاصه شود که فارغ از همه ی بیگ پروداکشن های پر زرق و برق سینمای امروزی ، سینما در ماهیت درونی خویش معانی خیلی ساده تر در عین حال ژرف تری نیاز دارد. معانی که با روح و درونی ترین لایه های روان مخاطبش ارتباط بگیرد حتی اگر با یک دوربین ساده و یک حرکت ساده ی توپ اتفاق بیفتد.

اگر از هر دو نگاه منتقدان به فیلم چه از جایگاه موافقان با نگاه ساده انگاران سینما  و چه از جایگاه مخالفان با نگاه سینمای پرزرق و برق میانگین بگیریم بازهم فیلم در جایگاه قابل توجهی قرار میگیرد و شایسته ی احترام است. هرچند دیدن آن به تماشاگران عادی سینما که تمایلی به اطلاع از پشت پرده ی آن ندارند توصیه نمیشود.