"به نام هنرمندترین"
 

جوکر فیلیپس، هم در ارتباط با جوکر شوالیه ی تاریکی هست و هم نیست. یعنی هم با آن جوکر سر و کار داریم و هم نداریم.
در جوکر فیلیپس ما با یک شخصیت رو به روییم که ابر قهرمان به نظر نمی رسد و نیست.
اینجا جوکری وجود ندارد اصلاً.اینجا فیلیپس اشاره ی مستقیم و بدون فیلتر به جامعه ی آمریکا دارد و نقد بر آن.
در این جامعه ما با فردی عادی از دل جامعه ی آمریکا طرف هستیم که بنا به دلایلی که در ابتدای فیلم نه، اما در روند فیلم متوجه می شویم به یک بیماری روانی به نام سندرم توره مبتلا شده و هست.
واکین فینیکس که بسیار زیبا بازی کرده و نقش را به بهترین شکل خودش اجرا کرده است، اینجا ما را با خود، به عنوان یک فرد عادی جامعه همراه می کند تا با او در جامعه ی آمریکا و روز و شب هایش همراه او باشیم و در جریان و روند اتفاقات زندگی اش قرار بگیریم.
فینیکس در اینجا روند یک فرد معمولی جامعه را از بی بضاعتی و سخت معیشتی و دغدغه ی خنداندن مردم شروع می کند و له افسار گسیختگی ناشی از رفتاریات و احوالات جامعه می رسد.
در واقع فیلم دارد روند به وجود آمدن جوکرها را به ما نشان می دهد.
او نمی گوید جوکرها عجیب و غریبند و یا ابرقهرمان یا ابرضدقهرمان، بلکه می گوید جامعه و احوالات سیاسی اجتماعی مریضش باعث به وجود آوردن بیماری ای به نام جوکر می شوند.
اینجاست که می گویم این اثر نه وابسته به جوکر شوالیه ی تاریکی است و کاری با آن دارد و نه وابسته نیست و کاری ندارد.
اثر در انتها به ابتدای آن جوکر می رسد و اما با این تفاوت که جوکر شخصیتی حقیقی و غیر عجیب و غریب و ابر قهرمانی نشان داده شده و معرفی می شود.
جوکر فیلمی بیمار است و باعث می شود بیماری های ما هم خودی نشان بدهند و رو بیایند، حداقل به اندازه ی مشاهده.
بیماری هایی که در جامعه وجود دارد و گاه به دلیل روزمره شدنشان انگار برایمان تغییر ماهیت داده اند و همین طور بیماری های درونی و بیرونی شخصی خودمان که آنها هم انگار گرد و غباری رویشان نشسته و تا در معرض باد و یا حتی نسیمی قرار می گیرند، بیرون ریخته و دست به انواع جوکر بازی ها می زنند.
جوکر یک بیماری است که همگی مان به اندازه ای به آن دچار هستیم و این فیلم تلنگری است برای رو کردن و سپس از بین بردنش.
جوکر درونتان را بکشید، که هرچه زخمی تر شود، وحشتی تر و یاغی تر می شود.
اگر ندیده اید، ببینید.
 

به قلم : مصطفی کزازی