جهان (محمدرضا گلزار) و اتی (گلشیفته فراهانی) در فیلم بوتیک (حمید نعمت‌الله، 1382): در مرز سقوط

رابطه عاطفی جهان و اتی بیش از آن‌که یک رابطه رمانتیک باشد، یادآور عشق‌های نافرجام فیلم‌های تلخ‌اندیشانه‌ای است که در دهه 1350 ساخته می‌شدند. جهان برخی از ویژگی‌های آن شخصیت‌ها (از جمله معرفت و به‌اصطلاح لوتی‌گری) را در خود دارد. اتفاقا آسیب‌پذیری و بی‌پناهی اتی هم بی‌شباهت به برخی از شخصیت‌های زن آن دسته از فیلم‌ها نیست. در چنین شرایطی، طبیعی است که رابطه پاک آن‌ها از همان اول همچون مسیری پر از مانع به‌نظر می‌رسد. جهان و اتی در دل شهر شلوغ همدیگر را پیدا کرده و، آگاهانه یا ناخودآگاه، به شباهت‌هایی پی می‌برند که با یکدیگر دارند. هر دو خسته‌اند و دوست دارند خود را از محیط و طبقه‌ای که در آن قرار دارند رها کنند. اگر اتی به جهان به چشم مردی نگاه می‌کند که ممکن است او را از منجلاب نجات دهد، خود اتی هم برای جهان نقش انگیزه‌ای برای رهایی از مرداب را ایفا می‌کند. ترکیب این ویژگی‌ها با جهان ناسازگاری که در آن انگار هر راهی برای موفقیت بسته می‌شود، خصوصیتی است که خلوص این رابطه عاطفی را برجسته‌تر می‌کند.