کیلین مورفی؛ مرد هزارچهره هالیوود

اختصاصی سلام سینما - زمانی که از کیلین مورفی سخن می‌گوییم، نخستین چیزی که در ذهن نقش می‌بندد، چهره خاص و نگاه نافذ اوست. او بازیگری است که با کمترین کلمات و تنها با حرکات ظریف چهره، می‌تواند پیچیده‌ترین احساسات را از قساوت یک ضدقهرمان گرفته تا شکنندگی یک روح خسته به تصویر بکشد.

اما ویژگی‌های ظاهری تنها بخشی از جذابیت مورفی است. او بازیگری انعطاف‌پذیر و پرتوان است؛ کسی که از پس هر نقشی برمی‌آید و آن را با جان‌ودل زندگی می‌کند. از زن ترنس جوان در «صبحانه در پلوتون» (Breakfast on Pluto) گرفته تا  گانگستر خونسرد و کاریزماتیک سریال موفق «پیکی بلایندرز» (Peaky Blinders) و حتی شخصیت شرور مترسک در «بتمن آغاز می‌کند» (Batman Begins) همه‌وهمه نمایانگر گستره‌ درخشان توانایی‌های او هستند. 

کیلین مورفی را بی‌دلیل مرد هزارچهره نمی‌نامند. او با هنرمندی تمام، جان تازه‌ای به نقش‌هایش می‌دهد و همین امر او را به یکی از بازیگران محبوب و مورد اعتماد کارگردانان بزرگی چون کریستوفر نولان و دنی بویل بدل کرده است.
پیکی بلایندرز، «دانکرک» (Dunkirk) و «آنتروپوید» (Anthropoid) همگی بر اساس داستان واقعی ساخته شده‌اند. چه چیزی کیلین مورفی را مجذوب چنین پروژه‌هایی می‌کند؟ مورفی در انتخاب نقش‌هایش وسواس خاصی دارد. او علاقه‌ عمیقی به داستان‌های تاریخی و واقعی داشته و خودش می‌گوید احساس مسئولیت می‌کند که با بازی‌اش به زندگی واقعی شخصیت‌ها احترام بگذارد و قصه‌ آن‌ها را زنده نگه دارد.

این بازیگر تحسین شده ۴۸ساله ایرلندی از شهرت فراری است. او به حرفه خود علاقه بسیاری دارد، اما سعی می‌کند از هیاهوی خارج از محیط کار و حواشی آن دوری کند. 

کیلین مورفی در این مورد اذعان داشت: «من می‌دانم که برای دیده‌شدن یک فیلم، سریال و نمایش باید برای آن تبلیغ کنی، اما حضور فراوان در مقابل دوربین خبرنگاران اعصاب من را کمی به هم می‌ریزد.» 

زندگی شخصی کیلین مورفی 

کیلین مورفی زندگی‌اش را به‌دوراز چشم کنجکاو رسانه‌ها سپری می‌کند. او با همسرش ایوان مک‌گینس و دو پسرشان، مالاچی و آران، در دوبلین زندگی آرامی دارد. در خانواده‌ای اهل علم و فرهنگ رشد کرده؛ پدرش در نظام آموزش‌وپرورش ایرلند فعال بود، مادرش زبان فرانسوی تدریس می‌کرد و بسیاری از اعضای خانواده‌اش نیز معلم بودند.

در ابتدا تصور می‌شد کیلین مورفی نیز راه خانواده‌ را ادامه دهد، اما سرنوشت او را به مسیری متفاوت کشاند؛ نه بازیگری، بلکه موسیقی. او کار خود را به‌عنوان خواننده، نوازنده گیتار و ترانه‌سرا آغاز کرد.

کیلین مورفی در اوایل 20 سالگی به همراه برادر خود پدی در چندین گروه اجرا داشتند و در نهایت با الهام از فرانک زاپا (خواننده و آهنگ‌ساز مشهور) گروهی به نام «پسران آقای گرین جینز» (Sons of Mr. Green Genes) تشکیل دادند. 

سال 1996 کمپانی اسید جاز رکورد برای ساخت پنج آلبوم به آن‌ها پیشنهاد کار داد، اما آن‌ها این پیشنهاد را به دلیل سن پایین پدی و مبلغ پایین قرارداد رد کردند. در همان سال کیلین مورفی برای تحصیل در زمینه حقوق به دانشگاه شهر کورک رفت، اما به دلیل عدم علاقه به آن در امتحانات سال اول خود مردود شد. 

پس از دیدن صحنه‌ای از فیلم «پرتقال کوکی» (A Clockwork Orange)، به کارگردانی استنلی کوبریک، در هنرستان کورکادورا، توجهش به بازیگری جلب شد و پس از آن در یک نمایشنامه آماتور در دانشگاه خود بازی کرد. 
نخستین حضور حرفه‌ای او در عرصه بازیگری در نمایش «خوک‌های دیسکو» (Disco Pigs) به کارگردانی اندا والش بود. بازی در این اثر برای او همانند سکوی پرتاب عمل کرد، زیرا پس از آن استعدادش کشف و حرفه بازیگری‌اش آغاز شد. 

کیلین مورفی در نمایش‌های متعددی ظاهر شد و جوایز بسیاری نیز برای آن‌ها دریافت کرد. 

سرآغاز حضور کیلین مورفی در سینما 

کیلین مورفی پس از بازی در فیلم «28 روز بعد» (28 Days Later) به کارگردانی دنی بویل در سال 2005 پا به هالیوود گذاشت و برای بهترین بازیگر جدید جوایز متعددی از قبیل بهترین بازیگری مرد را در مراسم فیلم ام‌تی‌وی دریافت کرد. 

سال 2005 برای او سال سرنوشت‌سازی بود. چرا که نخستین همکاری با کریستوفر نولان در این سال و با فیلم بتمن آغاز می‌کند کلید خورد. سه‌گانه بتمن سرآغاز همکاری ثمربخش این دو هنرمند با یکدیگر بود. فیلم‌هایی چون «سرآغاز» (Inception)، دانکرک و البته «اوپنهایمر» (Oppenheimer) نمونه‌هایی از آثار درخشانی هستند که از این همکاری زیبا متولد شده‌اند. 

کیلین مورفی و تسلط بر دنیای تلویزیون 

کیلین مورفی با ایفای نقش توماس شلبی در سریال محبوب پیکی بلایندرز، به یکی از ماندگارترین چهره‌های تلویزیونی بدل شد. شخصیتی پیچیده، ترسناک، اما دوست‌داشتنی؛ کسی که در عین ارتکاب به خشونت و جنایت، همدلی مخاطب را برمی‌انگیزد.

وی درباره توماس شلبی می‌گوید: «او همانند فرانک اندروود در سریال «خانه پوشالی» (House of Cards)، والتر وایت در «بریکینگ بد» (Breaking Bad) و اکثر شخصیت‌های «بازی تاج‌وتخت» (Game of Thrones) یک ضدقهرمان واقعی است. باوجود همه تاریکی‌های درونی، ما نمی‌توانیم از تماشایش دست بکشیم.» 

کیلین مورفی و سال‌های اوج پس از پاندمی

اگرچه پاندمی کرونا بسیاری از پروژه‌های سینمایی را به تعویق انداخت، اما کیلین مورفی همچنان پرکار و موفق باقی ماند. در سال 2021 فیلم «یک مکان ساکت 2» (A Quiet Place II)، نسخه سینمایی پیکی بلایندرز در 2022 و در 2023 مهم‌ترین نقش‌آفرینی زندگی‌اش در اوپنهایمر را در کارنامه داشت. 

اوپنهایمر؛ نقطه عطف در کارنامه هنری کیلین مورفی 

سال 2021 کریستوفر نولان با فیلم‌نامه‌ای مهم و محرمانه به سمت ایرلند پرواز کرد. تمام نوشته بر کاغذ قرمزغیرقابل کپی گرفتن، تایپ شده بود. این کارگردان عادت دارد که فیلم‌نامه‌هایش را توسط خود یا یکی از اعضای خانواده‌اش به بازیگران برساند. پس ملاقات او با کیلین مورفی مسئله عجیبی نبود. 

این دو در هتلی در دوبلین با یکدیگر دیدار کردند. پس از آن کریستوفر نولان او را با فیلم‌نامه 197 صفحه‌ای تنها گذاشت. کیلین مورفی مشغول خواندن شد. نمی‌توانست از آن چشم بردارد. تمام متن از دیدگاه اول شخص و قهرمان داستان جی. رابرت اوپنهایمر (پدر بمب اتم) نوشته شده بود. 

تمام اتفاقات در پیرامون این شخصیت بزرگ تاریخی اتفاق می‌افتاد. کیلین مورفی تا کنون در هیچ یک از پروژه‌های کریستوفر نولان در نقش اصلی ظاهر نشده بود؛ بااین‌وجود پس از صحبت با او، بلافاصله خود را غرق در دنیای این شخصیت کرد. 

نتیجه این کار یکی از تماشایی‌ترین و تحسین‌شده‌ترین آثار 2023 و کل تاریخ سینما شد و نخستین جایزه اسکار را برای کریستوفر نولان و کیلین مورفی به ارمغان آورد. کریستوفر نولان درباره توانایی بازیگری کیلین مورفی گفته بود: «او یکی از بزرگ‌ترین بازیگران دوران ماست. حالا دنیا نیز می‌تواند به توانایی‌های خارق‌العاده‌اش ایمان بیاورد.» 

کیلین مورفی بازیگری‌ست که نه در پی هیاهوست و نه اسیر کلیشه‌ها. مردی که با نگاهش داستان می‌گوید و با سکوتش جهان می‌سازد. او ثابت کرده برای جاودانه شدن، نیازی به جنجال نیست؛ کافی‌ست نقش‌ها را با جان بازی کرد، باصداقت زیست و به هنر وفادار ماند. 

امروز که کیلین مورفی 48ساله می‌شود، نه‌تنها به گذشته‌ پربارش افتخار می‌کنیم، بلکه مشتاق آینده‌ای هستیم که بی‌شک باز هم ما را شگفت‌زده خواهد کرد. چرا که هر بار این مرد هزارچهره، بر پرده ظاهر می‌شود، سینما نفسی تازه ‌می‌کند.