سینمای کمدی ایران سال‌هاست که در مسیر تکرار افتاده و با اتکا بر فرمول‌های امتحان‌شده، تلاش می‌کند تا تماشاگران را به سینما بکشاند. در این میان، مسعود اطیابی به عنوان یکی از پرکارترین کارگردانان این ژانر، بار دیگر با فیلم دایناسور وارد گیشه شده است. این فیلم که با استفاده از بازیگران محبوب و تبلیغات گسترده، فروش بالایی را تجربه کرده، همان ضعف‌های همیشگی کمدی‌های سطحی را با خود یدک می‌کشد. حتی می‌توان این نکته را اضافه کرد که کمدی دایناسور در سطح دیگر کمدی‌های اطیابی نیز قرار نمی‌گیرد. 

داستانی که روی کاغذ جذاب اما در اجرا سطحی است

داستان دایناسور درباره فردی به نام رضا دایناسور است که درگیر مشکلاتی ناشی از اعتیاد و سوءاستفاده از موقعیت‌هایش می‌شود. او برای فرار از اخراج، تلاش می‌کند رد پای اعتیاد را از بدن خود پاک کند، اما در این مسیر با حوادثی مواجه می‌شود که او و اطرافیانش را دچار چالش‌های طنزآمیز می‌کند. با وجود ایده‌ای که پتانسیل یک کمدی اجتماعی را دارد، فیلم به جای پرداختن به لایه‌های عمیق‌تر شخصیت‌ها و موقعیت‌هایشان، به شوخی‌های کلیشه‌ای و دیالوگ‌های سطحی بسنده می‌کند.

بازیگران محبوب، کلیشه‌های تکراری

پژمان جمشیدی، که سال‌هاست به چهره ثابت فیلم‌های کمدی ایران تبدیل شده، در این فیلم هم همان تیپ همیشگی‌اش را ارائه می‌دهد. در کنار او، امیر جعفری در نقشی که چندان چالش‌برانگیز نیست، حضور دارد. این ترکیب که ظاهراً برای ایجاد تنوع در زوج‌های کمدی انتخاب شده، نتوانسته از کلیشه‌های مرسوم فراتر برود. در واقع، انتخاب بازیگران بر اساس گیشه انجام شده و کمتر به هماهنگی آنها در قالب داستان توجه شده است. فیلمساز سعی کرده از بازیگرانی استفاده کند که مخاطبان با آن‌ها خاطرات زیادی دارند و حضورشان برای تماشاگران جذاب باشد. نگار فروزنده، یوسف تیموری، سوسن پرور و رضا ناجی از دیگر بازیگران نام‌آشنای کمدی دایناسور هستند. 

کمدی بدون نوآوری، شوخی‌هایی که نمی‌خندانند

یکی از بزرگ‌ترین ضعف‌های دایناسور، تکرار همان شوخی‌های رایج در آثار قبلی اطیابی است. از بازی‌های کلامی سطحی گرفته تا موقعیت‌های طنزی که بارها در فیلم‌های دیگر دیده‌ایم، همگی نشان از عدم خلاقیت در فیلمنامه دارد. فیلمساز همچنان به فرمولی متکی است که شاید در گذشته جواب داده، اما دیگر تازگی ندارد و بیشتر از آنکه بخنداند، حس ملال را به مخاطب منتقل می‌کند.

فرمول موفقیت در گیشه؛ کیفیت یا ترفندهای تبلیغاتی؟

اطیابی در چند سال اخیر نشان داده که بیش از هر چیز، گیشه را می‌شناسد. دایناسور نیز مانند آثار قبلی او، با بیشترین سانس‌های سینمایی و تبلیغات گسترده، به فروش بالایی دست پیدا کرده است. اما آیا پرفروش بودن به معنای باکیفیت بودن است؟ بسیاری از تماشاگرانی که بعد از دیدن فیلم نظرات خود را در فضای مجازی به اشتراک گذاشته‌اند، از سطح پایین فیلم گلایه کرده‌اند. این نشان می‌دهد که گرچه فیلم توانسته مخاطبان را به سینما بکشاند، اما در جلب رضایت آن‌ها چندان موفق نبوده است.