حسین نمازی شادروان را بعنوان دومین فیلم بلندش [پس از آپاندیس ۱۳۹۷ ] راهی جشنواره فیلم کرده است تا با خلق یک کمدی موقعیت در احوالات خانواده ای حاشیه نشین تنها فیلم طنز جشنواره چهلم باشد.

شادروان شلوغ و پُردیالوگ است و تلاش شده هر کارکتر در پیشبرد قصه نقش مهمی داشته باشد که البته تلاشی ناموفق بوده جز در مورد پررنگ تر کردن طنز ماجرا. نوع طنز بکار رفته در فیلم نه درخشان است و نه جدید، صرفا با نیم نگاهی به فیلم های طنز دهه ی اخیر نمونه های زیادی از آنها را میتوان یافت. طنزی که در خیلی از سکانسها به مرز لودگی یا هزل میرسد و  تماشاگر را یاد شوخی های دبیرستانی می اندازد. شادروان بجز بازی های روان چیز دیگری در چنته ندارد و شاید برای یک بعدظهر جمعه در جمع خانواده آن هم بدون بچه مناسب باشد.

فیلم با تونل زدن به یکی از درام_طنز ترین بخش های فرهنگ ما ایرانیان یعنی مراسم ختم و تشییع متوفی سعی کرده رگه ای طنز سیاه را برای اثرگذاری بر روان مخاطب بکار گیرد اما با لوث کردن قضیه و دورشدن از موضوع اصلی وارد فاز طنازی میشود. بازی ها و چهره پردازی کارکترها کمک بزرگی به جذابیت فیلم کرده است که گل سرسبدشان بهرنگ علوی ست با آن گریم و طراحی لباس و میمیک های چندش آور. نازنین بیاتی هم برخلاف بازی های پیشینش باورپذیر ، دوست داشتنی و همراه با اتمسفر فیلم است. 

شادروان قصه ی خانواده ی مرد سبزی فروشی ست که برای دفن پدرشان پول نداند؛ یعنی برای هیچی پول ندارند. در این میان سناریست خواسته با کاغذبازی های اداری، مشکلات مهاجران افغان، دله دزدی، بی پولی، حاشیه نشینی، حاملگی پیش از ازدواج، محدودیتهای منفی۱۸ زندگی مجردی، فامیل چترباز و امثالهم بازی کرده و با کنایه از این معضلات گله کند. معضلاتی که امروزه نه فقط گریبان حاشیه نشین ها که اغلب دهک های جامعه را گرفته و عمومیت دارند. 

حسین نمازی اما به هدف دیگری هم نائل می آید و آن هم امیدواری برای فرج است. کنشگری شخصیت اول فیلم حتی در مایوس کننده ترین لحظات، دگردیسی فامیل اطراق کرده در انتهای فیلم، کمک های رسیده از زن همسایه و دایی لُمپن و در نهایت دفن جنازه نشان از حل مشکلی میدهد که لاینحل مینمود و در تمام این مدت اعضای خانواده علیرغم اختلافات فردی، برای نیل به هدفی خانوادگی حمایت خود را از یکدیگر دریغ نکردند. خانواده موفق شد چون همدلی و همبستگی را از دست نداد.

این نقد کوتاه در روزهای پراکران برگزاری چهلمین جشنواره فیلم فجر نگاشته شده و پیشاپیش از وجود هرگونه اشتباه سهوی در نگاشت آن پوزش میطلبم.