تارانتینو هنوز هم حرفهای زیادی برای گفتن دارد

ترجمه اختصاصی سلام سینما

در یک شب گرم در آگوست سال 1969 ، چهار قاتل از اعضای خانواده ی «چارلز منسون» به منزل یک بازیگر باردار بنام «شارون تیت» که همسر کارگردان معروف «رومن پولانسکی» بود یورش بردند. پولانسکی آن روز در سفری کاری در اروپا به سر می برد. اتفاقی که پس از آن رخ داد ، این جنایت را تبدیل به جزئی از تاریخ معاصر کرد. شما ممکن است آن اتفاقات را طوری که «کوئنتین تارانتینو» در «روزی روزگاری در هالیوود» بخاطر می آورد ، به یاد نیاورید. اما هرگز یک لحظه از چیزی که این نویسنده و کارگردان به تصویر کشیده است را فراموش نخواهید کرد. این نهمین فیلم تارانتینو است و همانطور که خودش اعلام کرده ، تنها قصد دارد که یک فیلم پس از آن بسازد. اگر اینطور باشد ، او با یک فیلم پر سروصدا در حال به پایان بردن دوران حرفه ای خود است. 

فیلمساز یک همسایه ی خیالی در بلوار سیه لو به «شارون»(مارگو رابی) داده است. او «ریک دالتون»(لئوناردو دی کاپریو) است. ستاره ی فیلم های وسترن که در حال دور شدن از اوج دوران کاری اش است. تنها دوست ریک ، بدل او یعنی «کلیف بوث»(برد پیت) است که در یک کانکس در بلوار فن نایز زندگی می کند. کلیف کهنه سرباز جنگ ویتنام است و از زمانی که شایعاتی راجع به قتل همسرش به دست خودش شنیده می شود ، شدیدا بیکار بوده است. 

این فیلم یکی از آن فیلم های پر سروصدای تارانتینو است. او در این فیلم از دو ستاره ی محبوب و بزرگ هالیوود به عنوان دو بازنده استفاده کرده است. اما دی کاپریوی 44 ساله و برد پیت 55 ساله از این آزمون سربلند بیرون آمده اند. این دو یک تیم به یاد ماندنی با نقش آفرینی بامزه و پیچیده به لحاظ احساسی را از خود به نمایش گذاشته اند. یکی از سکانس های بسیار خنده دار برد پیت جایی است که او به عنوان بدل در یک پروژه ی سینمایی مشغول به کار شده و باید با «بروس لی»(مایک مو) مغرور مبارزه کند. نقش آفرینی دی کاپریو نیز در سکانس هایی که در حال تلاش برای نجات کارنامه ی کاری اش است بسیار خنده دار است. او یک مدیر برنامه ی قدرتمند(آل پاچینو) به او توصیه می کند که دیگر در نقش های منفی سریال های تلویزیونی بازی نکند و به جای آن مانند «کلینت ایستوود و برت رینولدز» در فیلم های وسترن اسپاگتی بازی کند. 

همه ی بازیگران از بزرگ گرفته تا کوچک ، بهترین عملکردشان را از خود نشان داده اند. دو ساعت و چهل دقیقه مدت زمان نمایش فیلم شاید برای بعضی ها طولانی باشد اما یک فریم از آن اضافه نیست و نمی توان آن را تغییر داد. تارانتینو در فیلم جدیدش خیلی چیزها را به سخره می گیرد. حتی ژانرهایی که فیلم های قبلی خود مانند «قصه ی عامه پسند» ، «سگ های انباری» و دو قسمت از «بیل را بکش» را بر اساس آن ها ساخته بود. اما حتی برای یک دقیقه هم راجع به عشق خود نسبت به هالیوود اواخر دهه 60 دروغ نمی گوید. او با کمک اساتیدی مانند «رابرت ریچاردسون» فیلمبردار ، «آرین فیلیپس» طراح لباس و «فرد راسکین» تدوینگر ، توانسته را حال و هوای آن روزهای هالیوود را در هر تصویری که به نمایش می کشد ، بازسازی کند.  چیزی که درباره ی این فیلم شوکه کننده است ، بی تفاوتی فیلمساز نسبت به بی گناهی به ویژه در مورد شارون تیت است. ریک احساس می کند که زیر سایه ی یک همکار بسیار باهوش قرار گرفته که تنها هشت سال سن دارد. نقش این کودک را «جولیا باترز» نابغه ایفا می کند که نقش آفرینی او یکی دیگر از نقاط درخشان جدیدترین فیلم تارانتینو است.

منبع : رولینگ استون

مترجم : وحید فیض خواه