نقد و بررسی فیلم شاه‌نقش به کارگردانی شاهد احمدلو

فیلم شاه‌نقش به کارگردانی شاهد احمدلو، روایتی کمدی از زندگی هنروران سینمای ایران است. داستان با برگزاری انتخابات برای رئیس صنف هنروران آغاز می‌شود و پس از برنده شدن یکی از آن‌ها، شاهد درگیری‌ها و چالش‌های میان رئیس جدید و سایر اعضای صنف هستیم.

اما فیلم، به‌جای پرداخت ایده، بیشتر به مجموعه‌ای از ارجاع‌های مستقیم و دم‌دستی به سینمای قبل از انقلاب تبدیل شده است. لحظاتی که به جای خلق موقعیت‌های کمدی، تنها به خاطره‌بازی با فیلم‌های گذشته می‌گذرد و در برخی صحنه‌ها نیز سعی می‌شود احساسات مخاطب تحریک شود، اما نتیجه‌ای در بر ندارد.

فیلمنامه‌ای ضعیف و شخصیت‌هایی بی‌منطق

یکی از مشکلات اصلی شاه‌نقش، فیلمنامه ضعیف آن است. تغییر رفتار شخصیت‌ها بدون هیچ منطق مشخصی رخ می‌دهد و داستان، هیچ تلاش جدی‌ای برای ایجاد کشمکش‌های باورپذیر یا موقعیت‌های طنز تأثیرگذار ندارد. فیلم صرفاً از انتخابات صنف هنروران به‌عنوان بهانه‌ای برای اشاره به مناسبات سیاسی استفاده می‌کند، اما این ارجاع‌ها چنان سطحی و بی‌هدف هستند که حتی مخاطب را درگیر نمی‌کنند.

بهره‌گیری ناموفق از نوستالژی و بازی‌های ضعیف

فیلم تلاش کرده با استفاده از دیالوگ‌ها، شخصیت‌ها و ترانه‌های خاطره‌انگیز، همراهی مخاطب را جلب کند، اما این تلاش کاملاً ناکام مانده است. شاه‌نقش فاقد هویت مشخصی است و میان یک کمدی، یک درام احساسی و یک فیلم نوستالژیک سرگردان مانده است. بازی بهرنگ علوی در نقش اصلی بسیار ضعیف است و او موفق نمی‌شود شخصیت را به‌درستی باورپذیر کند. مینا وحید نیز یکی از ضعیف‌ترین اجراهای خود را ارائه داده و حضورش در فیلم هیچ جذابیتی ایجاد نمی‌کند.

کارگردانی بی‌امضا و یک فیلم پرسش‌برانگیز در جشنواره

کارگردانی شاه‌نقش فاقد هرگونه نکته قابل‌توجه است. فیلم تلاش کرده با بازسازی فضاها و حال‌وهوای فیلم‌فارسی‌های قدیمی، برای خود برگه برنده‌ای دست‌وپا کند، اما نتیجه، اثری بی‌هویت و بدساخت است. در نهایت، این سوال مطرح می‌شود که چنین فیلمی، با این سطح کیفی پایین، چگونه توانسته در بخش رقابتی یک جشنواره حضور داشته باشد؟