نقد و بررسی فیلم «زیبا صدایم کن» | پر احساس و مهربانانه

فیلم از نظر ریتم و ساختار روایی درست پیش می‌رود. یک درام جان‌دار و پرمعنا که روایت سلیسی دارد و صمیمیت موجود در آن، به‌خوبی حس می‌شود و اتفاقات فیلم با وجود فانتزی بودن گاه و بی‌گاه آن بسیار باورپذیر است.

اما پیام اصلی فیلم این است که نشان می‌دهد جامعه چگونه یک فرد را به عنوان بیمار روانی با بازی فوق‌العاده امین حیایی معرفی می‌کند در حالی که ممکن است مشکلات اصلی در خود جامعه است. جامعه بی‌رحمی که یکدیگر را نمی‌بخشد و همیشه در حال تنبیه و قضاوت یکدیگر هستند و تلاش می‌کند اهمیت بخشیدن یکدیگر را تکرار می‌کند.

درباره داستان فیلم زیبا صدایم کن

داستان فیلم؛ اقتباسی آزاد از کتاب «زیبا صدایم کن» نوشته فرهاد حسن‌زاده است. کتاب زیبا صدایم کن سال ۹۵ برگزیده‌ شورای کتاب کودک و هیجدهمین جشنواره کتاب کانون پرورش فکری شده و در فهرست کتاب‌های کلاغ سفید کتابخانه بین‌المللی مونیخ آلمان ۲۰۱۷ و فهرست افتخار دفتر بین المللی کتاب برای نسل جوان ۲۰۱۸ هم قرار گرفته است.

زیبا صدایم کن فیلم پرامیدی است، دنبال قهرمان نمی‌گردد و سکانس‌های پر چالش و پر اضطراب ندارد. اما انقدر کشش احساسی دارد که مخاطب را مانند دیدن صحنه‌های پر تعلیق یا پر اظطراب بسیاری از فیلم‌ها درگیر می‌کند و این یک مزیت ارزشمند در سینمای ایران است که معمولا در کارهای رضا میرکریمی می‌بینیم و حالا در سینمای رسول صدرعاملی به شکل پر رنگ آن را دیدیم.

یکی دیگر از ویژگی‌های ممتاز این فیلم حرف زدن تصاویر به جای دیالوگ‌ها است. تصاویر فیلم و اکت‌های بازیگران آن در بسیاری از سکانس‌ها بسیار تاثیرگذار است. تصویر موتورسواری دختر و اشک‌های پدر، تصویر جرثقیل ساختمانی و… از جمله این تصاویر است.

در مجموع آخرین فیلم صدرعاملی اثری ارزشمند، مهربانانه و پر احساس است که روابط عمیق و علاقه یک پدر و استقلال یک دختر نوجوان را نشان می‌دهد.

نویسنده: علی رزاقی بهار | روزنامه‌نگار