نقد و بررسی فیلم ۱۹۶۸ به کارگردانی امیرمهدی پوروزیری

فیلم ۱۹۶۸ به کارگردانی امیرمهدی پوروزیری، داستانی درباره بازی فوتبال ایران و اسرائیل در سال ۱۳۴۷ است که در تهران برگزار شد. اما تمرکز اصلی فیلم، تلاش یک گروه مبارز برای ربودن بازیکنان تیم اسرائیل است؛ اقدامی که در نهایت با شکست مواجه می‌شود.

شروعی دیرهنگام که ایده را از بین می‌برد

 این ایده، پتانسیل بالایی برای تبدیل شدن به یک تریلر سیاسی نفس‌گیر داشت، اما فیلم به‌شدت دیر شروع می‌شود. بیش از یک ساعت از زمان فیلم صرف مقدمه‌چینی می‌شود و زمانی که بالاخره به نقطه‌ای می‌رسد که تمام فیلم بر پایه آن ساخته شده، انرژی خود را از دست داده است. این تأخیر باعث شده ایده جذاب فیلم، تأثیرگذاری خود را از دست بدهد و مخاطب، ارتباط خود را با روایت از دست بدهد.

شخصیت‌هایی که سمپاتی ایجاد نمی‌کنند

یکی از مشکلات اساسی فیلم، شخصیت‌هایی هستند که قادر به ایجاد همذات‌پنداری با مخاطب نیستند. شخصیت‌های اصلی نه پرداخت درستی دارند و نه ویژگی‌های منحصربه‌فردی که باعث همراهی مخاطب شود. در نتیجه، وقتی روایت به نقطه اوج خود می‌رسد، دیگر اهمیتی ندارد که آن‌ها موفق می‌شوند یا شکست می‌خورند. هرچند بازی بازیگران قابل قبول است، اما اجرای آن‌ها هم از حد متوسط فراتر نمی‌رود و لحظات به‌یادماندنی خلق نمی‌کنند.

فوتبالی که تزئینی است

فیلم در ابتدا به‌شدت روی اهمیت بازی ایران و اسرائیل تأکید می‌کند، اما در ادامه، هیچ اتمسفر فوتبالی در آن دیده نمی‌شود. این مسابقه که می‌توانست به‌عنوان پس‌زمینه‌ای پرتنش برای روایت فیلم عمل کند، کاملاً تزئینی باقی می‌ماند. نه فضای ورزشگاه، نه هیجان یک بازی حساس، و نه حتی تأثیرات سیاسی و اجتماعی این رویداد به‌شکل درستی در فیلم به تصویر کشیده نمی‌شود.

استفاده ناموفق از مستندات تاریخی

یکی از نکات منفی فیلم، استفاده از بخش‌های مستند و مصاحبه با افرادی است که در آن دوران حضور داشته‌اند. این بخش‌ها به‌جای تقویت روایت، ضرباهنگ داستان را از بین می‌برند و باعث گسست در روند فیلم می‌شوند. ترکیب مستند و داستانی در اینجا نه‌تنها کمکی به فضاسازی نمی‌کند، بلکه باعث می‌شود فیلم از ایجاد یک لحن مشخص ناتوان بماند.

۱۹۶۸ فیلمی است که در همراه کردن مخاطب شکست می‌خورد. ایده اصلی آن جذاب و پرکشش است، اما فیلم هرگز به‌درستی آن را درک نمی‌کند و از ظرفیت‌هایش استفاده نمی‌کند. شخصیت‌های بی‌اثر، روایت کند، عدم بهره‌گیری از فضای فوتبال، و ترکیب ناموفق مستند و داستانی، باعث شده‌اند که این فیلم نتواند چیزی فراتر از یک تجربه ناامیدکننده باشد.