شیطان نئونی ویندینگ رفن صرفا ویترینی از شات های زیبا و تصاویری رنگارنگ و پست مدرن است که در ایجاد فضایی عجیب از دنیای مد توانسته بر مخاطب تاثیر متفاوتی بگذارد اما ایراد و ایراد و ایراد دوباره ویندینگ رفن در اثر، نبود یک فیلم نامه منسجم است و علی الخصوص یک منطق قوی که در اواخر رنگ از رخسارش می رود.

 فیلم خوب شروع می شود و همانند «تنها خدا می بخشد» و یا سریال TOTDY (برای جوان مردن پیر است) با تکنیک Slow-Cinema مخاطب را نمی رنجاند. گرچه هنوز بر اصول خود پابرجاست و هم چنان دوربینی ثابت برای گرفتن تصویری برداری استفاده می کند و قاب بندی ها بسیار اندازه گیری شده است. اما فیلم نامه به گونه ای عمل می کند که انگار آغاز و پایان دارد اما میانه ندارد!

 شخصیت به دنیای مد معرفی می شود و رشد می کند و مورد توجه قرار می گیرد و همچنین یک معشوقه و دختری که تمایلات همجنس گرایانه دارد، به او جلب توجه می کنند و چند دختر که با وی دشمنی می کنند، نیز سر راهش قرار می گیرند. اما همه مقدمه است و میانه در فیلم اصلا وجود ندارد. شخصیت اصلی «جسی» با چند دیالوگ مسخره به نارسیسیم «خودشیفتگی» می رسد و سپس این که این خودشیفتگی برایش دردسر درست شود (که می شود میانه داستان) شکل نمی گیرد و سریعا قربانی دوستان خود می شود (که پایانه فیلم تلقی می گیرد.) سکانس های انتزاعی و بی ربط کم شده است اما اواخر فیلم دوباره باز سر و کله شان پیدا می شود. المانی هایی که فیلم را ترسناک کنند چندان خوب از آب درنیامده است. نمی توان گفت که خون پاشیده در در و دیوار یا مکیدن خون دست «جسی» و یا کالیبزه شدن جسم وی بگوییم که فیلم ترسناک است!؟

 شیطان نئونی ضعیف ترین اثر ویندنیگ رفن است.​